Prolog.

   

   Siedziałem na krzesełku w poczekalni. Mama zaciągnęła mnie na wizytę kontrolną po mojej ostatniej grypie. Ja naprawdę czułem się wręcz doskonale i nie rozumiałem dlaczego znów zaciągnęła mnie do szpitala skoro wiedziała jak bardzo ich nienawidzę. Od zawsze odrażała mnie ta sterylna biel ścian, dziwny zapach środków dezynfekujących unoszący się w powietrzu i mnóstwo ludzi w kitlach. Grr…

Wpatrzony w swoje zniszczone, białe tomsy siedziałem czekając na lekarza, który miał przynieść wyniki badań. Kiedy wreszcie  przyszedł moja mina od razu zrzedła widząc jego wyraz twarzy. Mama, która do tej pory czytała jakieś poradniki na drugim końcu poczekalni migiem znalazła się obok mnie.

- Zapraszam – pan Smith zaprosił nas ruchem dłoni do gabinetu.

Weszliśmy razem zajmując miejsca na dwóch plastikowych krzesełkach.  Naprzeciwko nas, po drugiej stronie mahoniowego biurka zapełnionego różnymi dokumentami usiadł doktor Smith. Odetchnął głęboko mierząc naszą dwójkę wzrokiem, podczas gdy palcami przejeżdżał po swoich siwych już wąsach. Jego zachowanie sprawiało, że naprawdę się zestresowałem, kątem oka widziałem też jak moja rodzicielka zaciska ręce na uchwytach swojej torebki.

- A więc… - zaczął. – Nie mam dobrych wieści.

Wytrzeszczyłem na niego swoje oczy. Że co? Z ust mamy wydobył się cichy jęk, jednak nic nie powiedziała. Czekaliśmy na dalsze informacje. Pan Smith przejrzał jeszcze raz zdjęcia z tomografii, kilka razy sprawdzał inne wyniki badań aż w końcu ponownie przeniósł swój wzrok na nas. W ciągu tych kilku minut atmosfera stała się taka napięta, że nawet nóż by jej nie pokroił.

- Krwiak mózgu. Bardzo złośliwy i niemożliwy do usunięcia – tak właśnie brzmiał mój wyrok śmierci.

- Słucham? – spytałem niedowierzając.

Popatrzyłem na moją mamę. W jej oczach zalśniły łzy.

- Przykro mi.  Jednak mam też dobrą wiadomość. Został wykryty dosyć wcześnie, więc możemy opóźnić jego rozwój oraz nieco go unieszkodliwić – powiedział ze stoickim, jak na lekarza przystało, spokojem.

- Czy… czy ja umrę? – wydusiłem na jednym wydechu. Nic innego nie chodziło mi po głowie, tylko obraz zbliżającej się wielkimi krokami śmierci.

Pan Smith oblizał usta.

- Cóż, ja teraz nie mogę stwierdzić dokładnie, ale jeśli moje przypuszczenia się sprawdzą to zostało ci góra pół roku. Naprawdę mi przykro – spuścił wzrok.

- Boże, Lou – Jay zaniosła się głośnym szlochem przyciągając mnie do siebie.

Ja nadal miałem nadzieję, że to wszystko to tylko beznadziejny sen, koszmar, z którego zaraz się obudzę…

Jednak przebudzenie nigdy nie nastąpiło, a ja nadal trwam w tym lipnym koszmarze jakim jest moje życie.

~*~

I tym oto króciutkim prologiem witam Was na moim nowym opowiadaniu :) Nie mam żadnego talentu do pisania, nie obmyśliłam jakiejś mega ciekawej fabuł, ale za to mam pomysł na proste, przyjemne fanfiction o Larrym nakłaniające do refleksji nad własnym życiem oraz tym jak szybko przemija. Mam szczerą nadzieję, że się Wam spodoba i liczę na komentarze, które jak sami wiecie motywują <3 Dziękuję

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

P.S - jeśli chcecie być informowani zapraszam do zakładki "Informowani", możecie też napisać do mnie na tt ;3