07. Rozdział siódmy

"Są takie momenty, w których żadne słowa, żadna piosenka, ani żadna osoba nie pomoże..."

   - "Cześć Louis, to ja Harry... znowu. Przepraszam, że tak do ciebie wydzwaniam, ale martwię się. Kiedy ostatnio się widzieliśmy wszystko było okej i wydawałeś się szczęśliwy, więc czemu teraz się do mnie nie odzywasz? Jeśli zrobiłem coś nie tak to naprawdę bardzo przepraszam, nie chciałem. Jeśli nie chcesz się już ze mną spotykać to zrozumiem... znaczy ugh... czemu taki jesteś? Raz się widzimy i wszystko jest okej, a za drugim razem mnie unikasz. Jestem skołowany. Z resztą, nieważne. Możesz się odezwać, proszę? Martwię się." - odsłuchałem do końca wiadomość głosową od Harry'ego, a łzy znowu napłynęły do moich oczu.
Byłem takim dupkiem. Dlaczego jemu nadal zależało? Nie rozumiałem tego. Od czasu pocałunku próbowałem odtrącić go na wszelkie możliwe sposoby, ale Harry zdawał się tym nie przejmować, zupełnie jakby wiedział, że nie robię tego dlatego, że go nie lubię. Bardzo go lubiłem, nawet bardziej niż powinienem i w tym tkwił problem. Śmiało mogę stwierdzić, że pocałunek z brunetem moim najlepszym przeżyciem, ale z drugiej strony największym błędem jaki popełniłem. Dałem mu nadzieję na coś, czego i tak nie mogłem mu dać.
Wiem, jak dziwnie wyglądało to z innej perspektywy. Zmieniałem zdanie częściej niż kobieta w ciąży, ale nic na to nie poradzę. Nie potrafiłem sprzeciwić się Harry'emu. W jego szczerych oczach, uśmiechu było coś co nie pozwalało mi odmówić.
- Mogę? - cichy głos zza drzwi wyrwał mnie z rozmyślań.
- Jasne Li, wchodź - odpowiedziałem, a po chwili przyjaciel siedział obok mnie na łóżku.
Przez chwilę patrzył na mnie współczującym wzrokiem aż w końcu się odezwał:
- Co jest?
- Nic? - starałem się brzmieć przekonująco.
- Na pewno? Ostatnio zachowujesz się dziwnie. Coś nie tak? Gorzej się czujesz? A może chodzi o Harry'ego? Myślałem, że się dogadujecie... - przerwał swój wywód aby nabrać powietrza. - Powiedz mi, Louis.
- Naprawdę jest w porządku. Czuję się dobrze, z Harrym też wszystko okej. Po prostu jestem zmęczony przygotowaniami do zaliczeń, tyle.
- Nie powinieneś się przemęczać, wiesz o tym? Poza tym Harry mówił mi, że zasłabłeś w kinie. Serio Lou, musisz przystopować.
Wywróciłem teatralnie oczami zaciskając pięści na poduszce.
- Jeśli coś będzie nie tak obiecuję, że będziesz pierwszą osobą, która się o tym dowie, jasne? Czuję się dobrze, wspaniale i nie masz najmniejszych powodów do obaw - wyjaśniłem w miarę spokojnie.
- Dobrze, ale... -zaczął Liam.
- Żadnych 'ale' - zwróciłem mu uwagę. - Z resztą, nie byłeś umówiony z Zaynem?
- Nie zmieniaj tematu, Tomlinson - chłopak pogroził mi palcem.
- Patrz, już osiemnasta, na pewno zaraz tu będzie - ponagliłem go nie chcąc by drążył sprawę.
Payne wystraszony spojrzał na srebrny zegarek dumnie zdobiący jego nadgarstek.
- O cholera, masz rację! - pisnął wstając z łóżka.
- Widzisz, co byś beze mnie zrobił? No już, już - zachichotałem odprowadzając go do korytarza.
Patrzyłem jak Liam w pośpiechu szuka kurtki oraz butów. Cholera, to było takie urocze jak bardzo przejmował się swoim spotkaniem z Zaynem. Zdecydowanie shippowałem ich związek, jak to teraz mówią. 
Malik rzeczywiście zjawił się w mieszkaniu parę minut później, przywitałem się, pogadaliśmy chwilę, a on już zdążył wspomnieć o tym, że Harry kazał mu się spytać czy wszystko w porządku, ale nie dokończył, bo zjawił się Liam porywając swojego chłopaka. I wyszli razem zostawiając mnie samego w mieszkaniu.

*

   Nie wiedziałem za bardzo co ze sobą zrobić. Szczerze mówiąc to miałem już dość nauki, bo siedziałem nad książkami ostatnie kilka dni. Oficjalnie skończyłem też z użalaniem się nad sobą, stwierdziłem, że 'co ma być to będzie' i dałem Bogu wolną rękę co do mojego życia.
Nie mając nic lepszego do roboty ruszyłem do kuchni i zaparzyłem sobie zieloną herbatę. Usiadłem na parapecie przy oknie z kubkiem ciepłego napoju i spojrzałem na miasto. Było już ciemno, jednak ruch ciągle był duży. Tu samochody, tam ludzie stojący przy przejściu dla pieszych, gdzieś dalej pięły się wysokie wieżowce dzielnicy City. Lubiłem Londyn i fakt, że w tym mieście ciągle coś się działo. Nigdy nie żałowałem, że się tu przeprowadziłem. Może jedynym minusem było to, że nie widywałem już tak często mamy i swoich sióstr. Naprawdę za nimi tęskniłem, spotykaliśmy się głównie w święta i czasami w dłuższe weekendy. Teraz miałem przyjechać do Doncaster dopiero w Boże Narodzenie i naprawdę chciałem żeby było wyjątkowo, bo to prawdopodobnie moje ostatnie święta i ostatnie urodziny.
Odruchowo westchnąłem myśląc o tym, że już nie ubiorę więcej choinki, nie spędzę świątecznego poranka ze swoją ukochaną rodzinę. To bolało. Bardzo. 
Wziąłem łyk herbaty chcąc zapomnieć o dołujących myślach. Żadnego użalania się nad sobą. Dokończyłem swój trunek wpatrzony w jakiś nieznany punkt za oknem. Kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi, pomyślałem sobie, że to chyba najmniej odpowiedni moment. Jednak powlokłem się do korytarza ciekawy kim był niezapowiedziany gość. Przypuszczałbym, że to Harry, ale po tym jak unikałem go przez ostatnie dni było to bardzo wątpliwe.
Przekręciłem kluczyk od wewnątrz otwierając mahoniowe drzwi. Ukazała mi się zarumieniona twarz Harry'ego otoczona burzą zmierzwionych przez wiatr brązowych loków. Chłopak posłał mi niepewny uśmiech.
- Hej - mruknął skupiając wzrok na czubkach swoich brązowych skórzanych botków.
- Cześć, Harry - odpowiedziałem równie niepewnie rozchylając drzwi. - Wejdź.
Z wahaniem przekroczył próg mieszkania stając naprzeciwko mnie. Zachowywał się jakby nie wiedział co robić. Zawsze zastanawiało mnie gdzie w takich chwilach pojawiała się jego pewność siebie. Patrzył na mnie bezradnym wzrokiem nie wiedząc co powiedzieć.
- Czemu się do mnie nie odzywałeś? - spytał w końcu ochrypłym głosem.
Zatkało mnie, wielka gula stanęła mi w gardle.
- Ja... uhm... Może chodźmy do salonu? - spytałem próbując zyskać na czasie.
Kędzierzawy pokiwał głową zdejmując swój płaszcz po czym ruszył za mną. Usiedliśmy na kanapie unikając swojego wzroku.
- Napijesz się czegoś? - zaproponowałem.
- Nie dzięki, odpowiedz na moje pytanie - stwierdził zyskując trochę pewności siebie. - Chyba mam prawo wiedzieć, tak?
Odetchnąłem głęboko zaczynając bawić się swoimi palcami. Nie potrafiłem znaleźć wystarczająco wiarygodnego kłamstwa, a wyznanie prawdy było zdecydowanie najgorszym pomysłem, na który mogłem wpaść.
- Możesz mi proszę odpowiedzieć? Odrzucam cię? Jestem aż taki odrażający? Louis, do cholery ja przez ostatnie dni odchodziłem od zmysłów! - wstał z kanapy. - Zastanawiałem się co ze mną nie tak, co zrobiłem źle! Tak bardzo chciałem, żebyś mnie polubił. Zależy mi na tobie. - dodał nieco spokojniej.
- Ja... - wydukałem próbując powstrzymać łzy cisnące mi się do oczu. - Przepraszam.
Po tych słowach najzwyczajniej się rozpłakałem. Wszystko czego wtedy pragnąłem to zapaść się pod ziemię. Po prostu miałem dość, dość tego wszystkiego. Zawsze kiedy chciałem dobrze, wychodziło źle. Nie chciałem ranić Harry'ego, więc pomyślałem, że się od niego odsunę. Jednak to zabolało go jeszcze bardziej. O Boże, czemu jestem taką ciapą? 
- Lou, nie płacz... błagam - usłyszałem zdesperowany głos Harry'ego.
Po chwili jego silne ramiona przyciągnęły mnie do siebie głaszcząc delikatnie po plecach. Czułem ciepło bijące od niego.
- Ciii... nie płacz, przepraszam cię - wyszeptał całując moje czoło. - Nie chciałem.
Zacząłem szlochać jeszcze głośniej mocząc koszulkę chłopaka. Nie mogłem przestać, musiałem to z siebie wyrzucić.
- Już mam dość tego wszystkiego - wyszlochałem załamany.
Loczek przycisnął mnie jeszcze bardziej.
- Czego masz dość?  - spytał delikatnym głosem.
- Życia! - ryknąłem gotowy zapłakać się tam na śmierć.  - Życie jest takie do dupy, Harry.
Czułem jak moje policzki robią się gorące, a twarz jest cała mokra od łez, moim ciałem wstrząsał spazmatyczny płacz. Czułem się jak wrak.
- Nie mów tak, Lou. Będzie dobrze, obiecuję - Harry po raz kolejny ucałował moje czoło głaszcząc moje włosy.
- Nie będzie! - pokręciłem gorączkowo głową. - Nic nie będzie dobrze, nigdy. Chcę umrzeć, chcę to mieć już za sobą.
- Nie pozwolę ci na to, LouLou - wymruczał pocierając moje ramiona.
Już nic nie powiedziałem, płakałem jedynie cicho w pierś Harry'ego, a ten uspakajał mnie nieustannie. W końcu wycieńczony i kompletnie załamany usnąłem. W ramionach swojego Anioła Stróża.


~*~

Czy tylko mnie się wydaje, że ten rozdział to straszne siuśki? Lol, muszę zacząć pisać trochę bardziej konkretnie, chyba.
W każdym razie witam :) Myślałam już, że nie wyrobię się z rozdziałem, a tu proszę. Od razu mówię, że wszystkie rozdziały będą krótkie, po prostu nie umiem pisać dłuższych, bo od razu gubię wątek i robią się z tego flaki z olejem, ale staram się Wam to rekompensować i dodaję dosyć często, więc mam nadzieję, że rozumiecie :3

Dobijecie do 30 komentarzy? Błagam Was, to dużo dla mnie znaczy :) 

much love, Klaudia xx