10. Rozdział dziesiąty

         "Nie pozwól by twoja wędrówka przez życie była smutną i nudną melodią."

     Jęknąłem cicho czując niewyobrażalny ból w skroniach, ale też w całej reszcie ciała. Do moich oczu dotarło porażające białe światło, a ja panicznie bałem się tego co miało nastąpić. Usłyszałem jakieś ciche i niewyraźnie głosy zwracające się do mnie. O mój Boże! Co się ze mną dzieje?  Umarłem? W napływie paniki zacząłem się wiercić aż niekontrolowanie otworzyłem oczy. Przez chwilę byłem oślepiony światłem jednak po kilkukrotnym mruganiu moje źrenice się przyzwyczaiły, a ja ujrzałem twarz młodej kobiety wpatrującej się we mnie.
- Louis! - zawołała. - Louis, słyszysz mnie?!
Pokiwałem jedynie twierdząco głową gdyż nie byłem w stanie wydobyć z siebie żadnego głosu przez gulę w moim gardle. Kobieta uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie.
- Louis, pamiętasz co się stało? - spytała w tym samym czasie poprawiając jeden z wenflonów na moim przedramieniu.
Oblizałem suche usta próbując przypomnieć sobie cokolwiek. Jednak w mojej pamięci była jedna wielka czarna dziura, jakby ktoś odebrał mi ostatnie wspomnienia.
- No dobrze, rozumiem. A wiesz może, gdzie jesteś? - zadała kolejne pytanie.
- W szpitalu? - odparłem słabym i ochrypłym głosem.
Zgadywałem, nie trudno było to poznać, kobieta miała na sobie kitel, więc była albo pielęgniarką albo lekarzem, ściany dookoła były całe białe, a ja leżałem podłączony do licznych pikających urządzeń.
- Wrócimy do tego później, a teraz odpoczywaj i próbuj sobie cokolwiek przypomnieć - powiedziała po czym oddaliła się i zniknęła za szklanymi drzwiami.
Westchnąłem czujący pulsujący ból niemal wszędzie. Nawet oddychanie sprawiało mi problem, nie mówiąc już o mówieniu czy poruszaniu się. Louis, coś ty znowu wymyślił?
Leżałem z chęcią zaśnięcia, ale nic nie działało na moją korzyść, ani ból, ani ta strasznie sterylna sala, w której po prostu bałem się przebywać. Czułem się taki słaby i zmęczony, ale nie mogłem najzwyczajniej usnąć.
   Po kilkunastu minutach walki z samym sobą usłyszałem jak drzwi od sali się otwierają. Spojrzałem w tamtą stronę widząc swoją własną matkę, kruchą jak nigdy, w przekrwionymi oczami, napuchniętymi policzkami, ale za to z szerokim uśmiechem na twarzy.
- Lou, Skarbie - podeszła do mnie gładząc moją rękę. - Tak bardzo się o ciebie martwiłam.
- Mamo - jęknąłem widząc jak z jej policzków toczą się słone łzy. - Nie płacz, proszę.
Otarła szybko swoje łzy posyłając mi pokrzepiający uśmiech.
- Już, już, przepraszam, Synu. Jak się czujesz? - spojrzała na mnie.
- Bywało lepiej - jęknąłem. - A co się właściwie stało?
Kobieta od razu posmutniała, jednak szybko to ukryła.
- Nie pamiętasz? Nieważne, porozmawiamy o tym później. Teraz musisz odpoczywać, Kochanie - powiedziała. - Prześpij się, jeśli chcesz to przyniosę ci coś ze szpitalnej kafeterii.
- Nie potrzeba, mamo - wysiliłem się na skromny uśmiech.
Przez chwilę leżeliśmy z ciszy. Rodzicielka głaskała powoli moją rękę cały czas się uśmiechając, chociaż jej oczy mówiły coś zupełnie innego. Była załamana i zmęczona. Ciekawe, ile czasu spędziła czuwając przy moim łóżku?
- Wiesz, dzwonił Liam. Zaraz ma tu przyjechać razem z Lottie. Nie masz nic przeciwko? - zapytała.
- Jasne, że nie - odchrząknąłem. - Cieszę się.
Pogłaskała mnie po głowie na co parsknąłem cicho. Zawsze miała tak w zwyczaju. Nie wiem czemu, ale to uspokajało zarówno mnie kiedy byłem młodszy oraz moje siostry. Nigdy nie wątpiłem, że moja mama jest czarodziejką, ale to była istnie magiczna moc.
- Pójdę kupić sobie kawę, a ty w tym czasie spróbuj się zdrzemnąć - oznajmiła wstając z plastikowego krzesełka.
Przytaknąłem patrząc jak znika za drzwiami.
   Nie pobyłem długo sam, bo dosłownie parę minut potem w sali pojawili się Liam i Lottie. Oboje uśmiechnęli się do mnie podchodząc do łóżka.
- Nawet nie wiesz, ile strachu mi napędziłeś, stary - mruknąłem Liam siadając na miejscu mamy.
- Co ty sobie myślałeś, smarkaczu*? - Lottie potargała moje włosy.
- Wybaczcie? - dobra, to nie brzmiało przekonująco. - Możecie mi powiedzieć co się właściwie stało?
- Nie wiesz? - brunet westchnął. - Wiesz, myślę, że to nie ja powinienem ci o tym mówić, ważne, że nic ci się stało, Lou.
Mówiąc to uspokajająco pogładził moje ramię.

*
  Spędziłem jeszcze trochę czasu z siostrą i przyjacielem, jednak nasza rozmowa ograniczała się do minimum. Ciągle pytali mnie jak się czuje, czy niczego nie potrzebuję... w takich chwilach czułem się jak pieprzony inwalida., którym chyba nie byłem. Jednak najgorsze było, że nie potrafiłem sobie przypomnieć co tak naprawdę było powodem mojego pobytu w szpitalu. Ta świadomość rozdzierała mnie od środka, bo nie pamiętałem niczego co wydarzyło w ciągu ostatnich kilku tygodni, a nawet miesięcy. A może po prostu nie chciałem pamiętać?
- Dobra, my będziemy się zbierać. Odwiozę twoją mamę i Lottie do mieszkania, powinny odpocząć. A tymczasem jest jeszcze ktoś kto chciałby się z tobą widzieć - powiedział Payne.
- Kto?
- Powinieneś wiedzieć, trzymaj się. Kocham cię, Lou - pomachał mi.
- Pa Louis, odpoczywaj braciszku - Lottie pocałowała mnie w policzek kolejny raz mierzwiąc moje włosy.
Przewróciłem oczami mrucząc ciche 'na razie'. Kiedy oboje wyszli z sali usłyszałem jeszcze jak głośno z kimś rozmawiają, a po chwili drzwi ponownie się uchyliły.
Zamarłem widząc wystającą z nich brązową czuprynę. Gdy cała postać chłopaka stanęła w drzwiach wszystko uderzyło we mnie jak grom. Każde wspomnienie tego felernego dnia, wizyta u lekarza i zapłakana twarzy Harry'ego, jego załamany głos i przepełnione bólem oczy kiedy zauważył moje ciało w kuchni. Może byłem nieprzytomny i nie kontaktowałem, ale widziałem to wszystko, pamiętałem karetkę i to jak krzyczał moje imię. Wszystko.
Jak głupi musiałem być? Jak bardzo zdesperowany by targnąć się na własne życie? Jedna chwila załamania i upadłem na samo dno. Nigdy nie należałem do ludzi, którzy łatwo się poddawali. Chciałem spełniać swoje marzenia i być na przekór innym. To aż nieprawdopodobne, że ta choroba tak zmieniła moje podejście do życia. Jedna zła wiadomość sprawiła, że postanowiłem się zabić i narazić na cierpienie tyle osób. Jednak z drugiej strony może to było świadome - chciałem zobaczyć kto tak naprawdę przejmie się losem Louisa Tomlinsona.
- Harry - szepnąłem czując zbierając się w kącikach oczu łzy.
Brunet podszedł do mnie niepewnie. Nie sposób było nie zauważyć jego przygarbionej sylwetki, napuchniętych od płaczu oczu i drżących rąk.
Stanął obok łóżka wpatrując się we mnie tępym wzrokiem. Jego klatka piersiowa unosiła się miarowo w górę i w dół z każdym kolejnym oddechem. Bałem się jego reakcji, co powie, czy wybuchnie? Czułem się w tamtym momencie taki winny.  Nie obchodził mnie już ból fizyczny, ponieważ to co czułem w sercu było o wiele bardziej przytłaczające.
- Przepraszam cię - załkałem podczas gdy łzy utorowały sobie drogę po moich policzkach. - Tak bardzo cię przepraszam...
Harry spuścił wzrok skupiając się na swoich brązowych botkach, szczerze mówiąc ta cisza zaczynała być niekomfortowa.
- Hazz, proszę powiedz coś... nakrzycz na mnie, obraź mnie, cokolwiek - westchnąłem próbując powstrzymać płacz. - Błagam.
Zacisnąłem oczy szlochając cicho. Byłem głupi i teraz płaciłem za to cenę. Dziwiłem się, że Bóg w ogóle zdecydował się mnie nie zabierać z tego świata.
Poczułem jak czyjeś ręce oplatają się wokół mnie zagnieżdżając w uścisku. Po chwili włosy Harry'ego zaczęły delikatnie gilgotać mnie po szyi.
- Tak bardzo się o ciebie bałem, nawet nie masz pojęcia - zapłakał. - Kiedy zobaczyłem cię wtedy w tej kuchni to... Louis!
- Gdybym tylko mógł cofnąć czas... - westchnąłem gładząc chłopaka po lokach. - Przepraszam.
- Nie rób mi tego nigdy więcej - powiedział z lekkim wyrzutem.
Brunet mocniej zacisnął swoje ręce na moich ramionach, a jego oddech przyspieszył. Serce mi się łamało widząc takiego Harry'ego - kruchego i słabego.
- Przepraszam cię tak bardzo, przepraszam, przepraszam. Nawe... - nie dokończyłem, bo ciepłe usta Kędzierzawego przylgnęły do moich w delikatnym pocałunku.
- Przestań przepraszać tylko po prostu nigdy więcej nie próbuj się zabić - powiedział patrząc mi prosto w oczy.
Uśmiechnąłem się na ten czuły gest. Harry odsunął się ode mnie siadając na plastikowym krzesełku i chwycił moją dłoń zaczynając kreślić na niej jakieś wzorki. Przyglądałem się w uwadze temu co robi nie będąc w stanie wydusić z siebie słowa.
- Ja już wszystko wiem, Lou - zaczął niepewnie spoglądając na mnie. - Wiem, że jesteś chory.
Zdrętwiałem. Jak to, wie? O nie, nie, nie... tylko nie to!
- Wiesz? - spytałem cicho.
Brunet przytaknął:
- Czemu mi nie powiedziałeś?
- Bo myślałem, że wtedy... - nie dokończyłem.
- Że co? Że odejdę? Louis, jak w ogóle mogłeś tak pomyśleć. Przez ostatnie tygodnie robiłem wszystko, żeby pokazać, że mi zależy, a kiedy... kiedy leżałeś w szpitalu cały czas się modliłem, żebyś się obudził. Myślisz, że naprawdę odszedłbym wiedząc, że jesteś chory, Lou? - zapytał, a łzy ponownie wypełniły oczy.
- Ja... - zaniemówiłem. To było chyba najpiękniejsza rzecz, jaką w życiu usłyszałem. - Ja umrę.
- I co z tego? To nie znaczy, że nie mogę spędzać z tobą czasu? Louis, chcę się tobą zaopiekować, być dla ciebie kimś ważnym. Pozwól mi.
- Ale...
- Ciii... - przyłożył mi palec  do ust. - Chociaż raz żadnych 'ale', proszę.
Mówiąc to ponownie pocałował moje usta, a potem czoło, policzki i włosy za każdym razem mówiąc jak słodki jestem gdy się rumienię, bo cholera - byłem czerwony jak burak.

~*~

Zabiję się jak przez to, że piszę dziś rozdział dostanę gałę z geografii... Ale nieważne :) Dobiłyście do wymarzonych 30 kom. kfnrighrtgie DZIĘKUJĘ! JESTEŚCIE MEGA KOCHANE. Nawet nie wiecie jaką przyjemność sprawia mi czytanie, że lubicie moje wypociny <333

Teraz też będzie 30 komentarzy? ^.^

love yaaa, Klaudia xxx