13. Rozdział trzynasty

                                             "Zalążek nadziei przebije każdy kamień."

     Sapnąłem próbując znaleźć sobie jakieś wygodne miejsce na łóżku. Leżałem przykryty dwoma kocami, z ciepłą kawą na szafce nocnej i miałem zamiar spędzić tak całe pół dnia przerabiając zaległy materiał z uczelni. Za oknem śnieg padał od samego rana, a ostry wiatr stał się udręką całego miasta. W taką pogodę tym bardziej cieszyłem się z perspektywy przeleżenia prawie całego Bożego dnia w swoim ciepłym łóżku.
Liczyłem kropki na swojej ulubionej poduszce, a kiedy doszedłem do pięćdziesiątej pierwszej usłyszałem sygnał przychodzącego smsa. Sięgnąłem ręką po komórkę sprawdzając wiadomość.

Od: Harry :)

Baba na angielskim znów przynudza, zabierz mnie stąd, Louehhh...

Zachichotałem czytając smsa od Harry'ego. To było dosyć urocze z jego strony, że pisał do mnie nawet podczas lekcji.

Do: Harry :)

Przynudza? Jak możesz tak mówić, angielski zawsze był moim ulubionym przedmiotem. Poza tym, od kiedy to można pisać smsy na lekcji? :o

Od: Harry :)

No wiesz, może gdybyś ty mnie uczył to polubiłbym angielski x

Do: Harry :)

Nie podlizuj się cwaniaku, lepiej uważaj. Nie wybaczyłbym sobie gdybyś przeze mnie nie zdał x

Od: Harry :)

Tym się nie przejmuj, Królewno.  Powiedz mi lepiej kiedy będziemy mogli się spotkać. Masz czas dziś po południu?

Westchnąłem, miałem dziś wizytę u doktora Turnera, który zapowiedział mi, że musi zrobić dodatkową turę badań, więc mogłem odhaczyć ze swojego planu dnia całe po południe.

Do: Harry :)

Wybacz, dziś nie mogę. Muszę iść do lekarza :/

Trochę niezręczne było dla mnie pisanie Harry'emu o takich rzeczach, ale skoro i tak wiedział o chorobie to jaki był sens w ukrywaniu tego? Cieszyło mnie, że chłopak omijał ten temat szerokim łukiem i zawsze sprawiał, że zapominałem przy nim, o tym, że umrę niedługo. Swoją drogą 'niedługo' zbliżało się nieubłagalnie...
     Harry nie odpisywał przez następne minuty, więc wywnioskowałem, że pewnie postanowił skupić się na temacie, albo co gorsza przyłapała go nauczycielka. Swoją drogą, nadal nie mogłem pogodzić się z tym, że Loczek nadal był uczniem.  Chociaż różnica wieku między nami wcale nie była duża, to czułem się dziwnie.
Ostatnio relacje pomiędzy mną, a Harrym zdecydowanie uległy zmianie. Spojrzenia, które między sobą wymienialiśmy, czułe gesty i pocałunki... na pewno nie byliśmy przyjaciółmi. Jednak żadne z nas nie było na tyle odważne by zrobić następny krok. Nie zamierzałem niczego przyspieszać, a nawet starałem się trochę zwolnić tempo, no bo cóż... bałem się zaangażować w związek, który nie miał przyszłości.
Miałem wrażenie, że Harry nie do końca wszystko rozumiał. Bałem się, że może się załamać, po tym jak odejdę, dlatego nie chciałem za bardzo przywiązywać się do chłopaka. Zastanawiało mnie co tak naprawdę do mnie czuje i na co liczy z mojej strony.
Jedno było pewne. Ja sam nie widziałem już świata poza zielonymi tęczówkami Hazzy. Nie potrafiłem stwierdzić czy to miłość, ale na pewno byłem w brunecie zauroczony po uszy, a to martwiło mnie najbardziej....

Od: Harry :)

A może mógłbym pójść z tobą? Wiesz, tak jako wsparcie. Nie chcę się narzucać, pomyślałem, że razem będzie raźniej. Co ty na to? xx

Słucham? Zatkało mnie w tamtej chwili. Nie chciałem nigdy nikogo udręczać moimi wizytami u lekarza, ale to było Harry i...

Do: Harry :)

Jeśli tylko będziesz miał ochotę to bardzo chętnie cię ze sobą zabiorę :)

Randka w szpitalu? Czemu nie?

Od: Harry :)

To będzie dla mnie zaszczyt! Napisz tylko, o której, to przyjdę po ciebie x

Z szerokim uśmiechem na twarzy odpisałem na smsa i odłożyłem komórkę mając zamiar wreszcie trochę się pouczyć.

*

   Było parę minut po szesnastej. Liam nadal przebywał u Zayna i niech pójdę za to piekła, ale aż mnie korciło żeby do niego zadzwonić i spytać co takiego porabiają, chociaż to było chyba oczywiste. A pomyśleć, że jeszcze miesiąc temu bali się złapać za rękę... Lottie natomiast wybrała się na małe zakupy spożywcze, bo nasza lodówka po świeciła pustkami.
Stałem przy lustrze próbując coś zrobić ze swoimi słabymi włosami. Ostatecznie nałożyłem tylko swoją beanie, bo miałem serdecznie dosyć tego, że nie układały się tak jak chciałem. Założyłem buty i usiadłem na komodzie czekając na Harry'ego.
Zjawił się punktualnie w pół do piątej z szerokim uśmiechem na twarzy.
- Hej, gotowy? - spytał witając mnie krótkim całusem w policzek.
Zarumieniłem się na ten gest posyłając chłopakowi niewielki uśmiech.
- Tak, ale jesteś pewny, że chcesz ze mą iść? To trochę potrwa - stwierdziłem.
- Jestem pewny, Louis - odparł. - Idziemy?
- Skoro tak, to chodź - powiedziałem, zabierając swoją kurtkę.
   Szpital nie znajdował się daleko od mojego mieszkania, ale ze względu na mój stan zdrowia Harry stwierdził, że zamówimy taksówkę. Protestowałem mówiąc, że nie umrę podczas tego krótkiego spaceru, ale Kędzierzawy nie chciał nawet słyszeć o sprzeciwie i niemal siłą wepchał mnie do żółtej taksówki.
Kiedy dojechaliśmy zostało kilkanaście minut do wizyty. Razem z Harrym zdjęliśmy swoje kurtki siadając na plastikowych krzesełkach w poczekalni podobnie jak kilkoro innych pacjentów.
Nie byłem w najlepszym nastroju, no bo jakby nie patrząc po ostatnim razie u doktora Turnera próbowałem popełnić samobójstwo, co na szczęście mi się nie udało.
- Będzie dobrze - zwrócił się do mnie Styles, a jego ręka powędrowała na moje udo masując je lekko. - Nie stresuj się tak.
- Łatwo ci mówić - mruknąłem z przekąsem czując jak wszystkie kolory odchodzą z mojej twarzy.
Chłopak zlustrował mnie uważnie z troskliwym wyrazem twarzy.
- Dobrze się czujesz? - spytał. - Jesteś bledszy niż ta ściana. - powiedział.
- Jest dobrze - uśmiechnąłem się lekko. - Naprawdę, Harry.
Ten jedynie przytaknął głową i odetchnął lekko. Jego ręka cały czas pocieszając głaskała moje udo i to było cholernie miłe. Zrelaksowałem się trochę przez jego dotyk, a moja twarz przybrała w miarę normalny kolor. Jednak nic nie było w stanie powstrzymać tego lęku i uczucia niepewności. Było mi słabo nie wiem czy przez nerwy, czy ogólnie, ale po prostu nie czułem się najlepiej.
- Na pewno wszystko w porządku? - spytał Harry ponownie.
- Tak, tak - odpowiedziałem szybko.
Kiedy pielęgniarka wyczytała moje nazwisko jęknąłem cicho i wstałem chcąc iść do gabinetu. Jednak podczas wstawania zrobiło mi się słabo i zachwiałem się lekko licząc na to, że moja twarz nie spotka się z kafelkami. Na całe szczęście, Harry w mig pojawił się obok obejmując mnie w talii i odprowadził mnie aż do samego gabinetu lekarza cały czas mocno trzymając bym się nie wywrócił. Styles, ratujesz niezdarę!
- Powodzenia - wyszeptał stając pod drzwiami i puszczając mnie ostrożnie.
Podziękowałem niemo i odwróciłem się idąc powoli do biurka Turnera. Wziąłem kilka głębokich oddechów czując się znacznie lepiej niż przed kilkoma minutami i przywitałem się.
- Wyrządził nam pan niezły numer ostatnio - powiedział lekarz poprawiając swoje okulary i przeglądając karty. - Ma pan szczęście, że nie odbiło się to zbytnio na pana zdrowiu, chociaż jak widzę jest pan mocno osłabiony.
Przytaknąłem jedynie lustrując doktora. Był poważny, z nutą swojej obojętności. Pisał coś w moich dokumentach co jakiś czas wzdychając głośno.
- Mam jeszcze wyniki badań ze szpitala, więc zrobimy tylko tomografię i pobierzemy panu krew, a potem porozmawiamy o pańskich lekach, zgoda? - uniósł jedną brew.
- Dobrze - odpowiedziałem niepewnie.

*

   Badania minęły dosyć szybko i nie były jakoś nazbyt nieprzyjemne chociaż nie mogłem powstrzymać mdłości przy pobieraniu krwi. Nienawidziłem tego.  Kiedy ponownie byłem w gabinecie, doktor już przeglądał moje wyniki i analizował je z poprzednimi. Zauważył mnie dopiero gdy usiadłem na krześle. Szybko pozbierał papiery z biurka i popatrzył na mnie.
- No więc, myślę, że ta wiadomość pana ucieszy - zaczął, a ja wręcz mogłem usłyszeć moje serce które zaczęło bić jak szalone.
Wystarczyło tych kilka słów od lekarza, żeby znów zapaliła się we mnie iskierka nadziei. Czyli, ze jest jeszcze jakaś szansa?


~*~

Hej :) Miałam poprawić tamten rozdział, ale była zbyt leniwa i chyba już go nie ruszę hahaah ;D
Nie wierzę, że to już 13 :o szybko zleciało.  Nie do końca wyszło tak jak chciałam, ale ostatecznie może być.

Jak się Wam podobał rozdział? Jak myślicie, o co chodziło lekarzowi?

Mogę prosić o komentarze? To naprawdę wiele nie kosztuje, a dla mnie znaczy wiele.

Much love, Klaudia x