17. Rozdział siedemnasty

                     "Nieraz odrobina radości, wystarczy na rozwiązanie wielu problemów."

    24 grudnia. Wigilia Bożego Narodzenia. Moje urodziny. Kto by pomyślał, że tak szybko to zleci? Doskonale pamiętałem ostatnie święta spędzone w Doncaster. Może nie były najlepsze, bo próbowałem pozbierać się po złamanym sercu, ale i tak były przepełnione magią i ciepłem rodzinnym.
Tym razem Boże Narodzenie miało być jeszcze bardziej wyjątkowe. Głównie ze względu na Harry'ego, który mi towarzyszył, ale też dlatego, że to moje ostatnie święta.
     Siedzieliśmy w samochodzie Lottie, który pękał w szwach od wszystkich rzeczy, które zabraliśmy. Nie wiem skąd tyle się ich wzięło, skoro wyjeżdżaliśmy tylko na kilka dni. Charlotte prowadziła auto skupiona na drodze, a ja i Harry zajęliśmy miejsca z tyłu. Moja głowa leżała na ramieniu chłopaka, kiedy patrzyłam przez szybę na formujący się przed nami sznur samochodów. Staliśmy po środku olbrzymiego korka i nie zapowiadało się na to, żebyśmy byli w domu przed zapadnięciem zmroku.
- Louis, wziąłeś leki? Przez ten pośpiech dziś zapomniałam cię przypilnować - zagadnęła Lottie.
- Tak, tak. Jasne - skłamałem gładko.
Nie brałem leków już od trzech dni. Oczywiście nikt o tym nie wiedział i nie miał się dowiedzieć. Nie chciałem w święta męczyć siebie, ani rodziny. Poza tym, nie mógłbym pozwolić patrzeć dziewczynkom, na to w jak złym stanie jestem. To był ostatni raz kiedy mnie zobaczą, więc chciałbym, żeby zapamiętały mnie jako uśmiechniętego i żywego, a nie jako rzygającego zombie.
    Dzień przed wyjazdem byłem u doktora Turnera. Tak, jak przypuszczał - organizm odrzucał tabletki, ale lekarz i tak kazał mi je przyjmować, dla poprawy stanu mojego zdrowia, co było czystym idiotyzmem, bo czułem się po nich o wiele gorzej. Przytaknąłem, więc głową pozwalając jego słowom polecieć w zapomnienie.
- Lou, śpisz? - poczułem na policzku ciepły oddech Harry'ego.
- Nie - odparłem unosząc kąciki ust do góry.
Brunet skinął głową i również się uśmiechnął. Chwycił jedną z moich dłoni zaczynając rysować jakieś wzroki na jej wnętrzu. Zaśmiałem się i szturchnąłem chłopaka w ramię.
- To łaskocze - zachichotałem. - Przestań.
Nie przestał, ale wziął moją drugą rękę i robił z nią to samo, a ja nie mogłem się uwolnić i zacząłem piszczeć i śmiać się na przemian.
- Chłopaki - Lottie odchrząknęła. - Nie mam nic przeciwko waszym czułościom, ale proszę nie w moim autku.
Zastygliśmy w bezruchu, a gdy dotarło do nas o co chodziło dziewczynie oboje wybuchnęliśmy śmiechem.

*

   Poczułem coś mokrego i ciepłego na policzku. Nie budźcie mnie! Zaraz potem ktoś lekko szturchnął mnie w ramię. Nawet się nie ważcie! Jęknąłem niezadowolony i próbowałem być niewzruszony, nadal chrapiąc w samochodzie. Jednak gdy po chwili ktoś wskoczył mi na kolana, a do moich uszu dotarł dziewczęcy pisk musiałem otworzyć oczy.
- Lou, jesteś! - Daisy siedziała na mnie okrakiem, a jej małe rączki owinęły się wokół mojej szyi.
Nie mogłem się nie uśmiechnąć widząc jej radosną twarz.
- Daisy - mruknąłem nadal śpiącym, ale zadowolonym głosem. - Jak się ma moja ulubiona siostrzyczka?
- Ja jestem twoją ulubioną siostrą, Lou - dotarł do mnie oburzony głos Pheobe, a po chwili ona też siedziała w samochodzie z naburmuszonym wyrazem twarzy.
- Obie jesteście moimi ulubionymi siostrami, dobrze? - pocałowałem je w czółko, po czym zacząłem odpowiadać na ich niekończące się pytania.
Już zapomniałem jakie to niesamowite uczucie być w domu i móc spędzać czas z tymi uroczymi dzieciakami. Zdecydowanie były najpiękniejszą częścią mojego życia. Patrząc na nie, radość wypełniała mnie od środka. Były takie niewinne i pełne życia... chyba powinienem brać od nich przykład.
- Dziewczynki, zejdźcie z Louisa. On jest chory, nie może się męczyć- nagle w aucie pojawiła się Lottie i wymownie spojrzała na bliźniaczki.
- Nie przesadzaj... - przewróciłem oczami. - One nigdy mnie nie zmęczą - pogłaskałem Daisy po głowie.
- Lou, na co jesteś chory? - blondynki podniosły na mnie swoje oczy pełne zmartwienia.
Zaśmiałem się.
- To nic poważnego, nie musicie się martwić. A teraz chodźcie już, musimy przywitać się z resztą. Poza tym nie sądzę, żeby mama był zadowolona z tego, że wybiegłyście z mieszkania bez kurtek.
Obie skinęły głowami i wyskoczyły z samochodu. Sam też jakoś wygramoliłem się z siedzenia, ale podczas wstawania poczułem lekki zawroty głowy. O, zgrozo!
- Pozwoli pan, że pomogę - Harry stał przy drzwiach z dłonią wyciągniętą w moją stronę i udawał głos szofera.
Zachichotałem, korzystając z pomocy chłopaka. Kiedy już stałem na własnych nogach zatrzepotałem rzęsami i piskliwym głosem odparłem.
- Och dziękuję, jakiż z pana dżentelmen.
Harry pokręcił głową z rozbawieniem i chwycił mnie pod ramię.
- Masz bardzo urocze siostry. Chyba wiem, po kim odziedziczyły ten urok - powiedział Harry, kiedy szliśmy do drzwi domu.
- No ba - udałem, że strzepuję w ramion niewidzialny pyłek.
- Miałem na myśli Lottie... - zagruchał Styles, ale przymknął się kiedy uderzyłem go w brzuch.
- Jesteś taki bezczelny - fuknąłem.
- Kochasz to, Królewno - puścił mi oczko, a ja nie zdążyłem wymyślić żadnej ciętej riposty, bo stanęliśmy przed wejściem, a mama otworzyła drzwi z szerokim uśmiechem.
- Wchodźcie, wchodźcie - zaprosiła nas do środka.
- Jak dobrze cię widzieć, synku - kobieta od razu zagarnęła mnie do uścisku i wycałowała porządnie.
- Też tęskniłem, mamo - odpowiedziałem próbując zapamiętać te chwile jak najdłużej. - Dobrze wyglądasz.
Jay uśmiechnęła się dziękując za komplement, po czym przeniosła wzrok na Harry'ego stojącego za mną. Przygryzał nerwowo wargę, a cała jego pewność siebie uleciała w jednym momencie. Ach, ten Styles... Był bardziej zmienny niż pogoda w Londynie.
- Mamo - wyręczyłem chłopaka. - To jest Harry, mój przyjaciel.
- Dzień dobry - uniósł do góry kąciki swoich ust. - Miło mi poznać.
- Nawzajem - odparła moja rodzicielka. - Niech no cię wyściskam.
I nie ostrzegając mocno przytuliła bruneta. Ten przez chwilę stał spięty, ale potem rozluźnił się i odwzajemnił gest, a uśmiech na jego twarzy się poszerzył.
- Cieszę się, że przyjąłeś zaproszenie Louisa. Mam nadzieję, że będziesz się dobrze bawił - powiedziała na co Harry przytaknął głową. - No dobrze, to rozbierzcie się chłopcy. Mark wniósł już wasze bagaże na górę. Louis, zaprowadzisz Harry'ego do waszego pokoju, prawda? Zejdźcie zaraz na dół, reszta na pewno chce się jeszcze z wami przywitać.
- Jasne mamo, dziękuję - jeszcze raz pocałowałem kobietę, po czym zdjąłem swoją kurtkę.
    Nie obyło się bez pomocy Harry'ego, ale w końcu zaszliśmy na górę. Uśmiechnąłem się szeroko przekraczając próg swojego pokoju. Nic się nie zmieniło. Te same niebieskie ściany poobklejane plakatami klubów piłkarskich, ten sam regał zapełniony książkami, medalami i innymi drobiazgami i to samo łóżko. Dodatkowo na podłodze leżał też materac, przeznaczony dla Harry'ego.
- To nie problem z tym materacem? - zapytałem odwracając się do Kędzierzawego, który teraz studiował wzrokiem moją biblioteczkę.
- Co? Pewnie, że nie - odparł. - Fajny pokój.
- Ta, kocham go - westchnąłem i opadłem na łóżko, które zaskrzypiało cicho pod moim ciężarem. - Tyle wspomnień...
Chłopak podszedł do mnie i zajął miejsce obok.
- Z pewnością. Wiesz, zazdroszczę ci. Zawsze marzyłem o takiej dużej rodzinie.
Uśmiechnąłem się pod nosem.
- To świetna sprawa. Z tyloma siostrami nigdy nie można się nudzić. Czekają nas szalone święta - opowiadałem entuzjastycznie. - Musisz jeszcze poznać mojego ojczyma i Fizzy.
- Już nie mogę się doczekać - odparł szczerze.
- No co to? Chodźmy na dół - klasnąłem w dłonie.
   Kiedy zeszliśmy na dół, w całym domu było zaskakująco cicho. Zmarszczyłem brwi zastanawiając się co to znaczy. Razem z Harrym skierowaliśmy się do salonu. Stanąwszy w progu zza kanapy wyskoczyła cała moja rodzina i razem z Harrym krzyknęli chórem "Wszystkiego najlepszego, Louis". Jakby tego było mało, z kuchni wymaszerowali Liam, Zayn i Niall trzymając w rękach mnóstwo kolorowych balonów.
- Jesteście nieobliczalni, naprawdę - zawołałem nawet nie próbując ukryć łez. - Kocham was!
- My ciebie też, Lou! - zawołała Pheobe i razem z Daisy oraz Fizzy jako pierwsze przybiegły mnie przytulić.
Po chwili dołączyła do nich reszta i każdy po kolei zaczął składać mi życzenia. Dziewczynki podarowały mi laurki i ramkę ze zdjęciem całej naszej rodziny, od chłopaków dostałem ogromne pudło oklejone papierem ozdobnym, Lottie wręczyła mi małe opakowanie z również nieznaną zawartością, a rodzice podarowali mi zegarek oraz 'coś specjalnego'. Cały czas płakałem, marząc się jak jakaś nastolatka, ale było to ostatnia rzecz, którą się przejmowałem. Byłem tutaj, z rodziną, przyjaciółmi i Harrym spędzając najpiękniejsze chwile swojego życia.
- No to teraz, pora na tort, jubilacie - ogłosiła uroczyście moja mama i w tym samym momencie wszedł Mark niosąc pięknie przyozdobiony tort z palącymi się świeczkami.
Każdy zaczął śpiewać "sto lat", a ja rozkleiłem się chyba po raz setny, tego dnia. Nie miałbym nic przeciwko, gdyby ten dzień trwał całą wieczność... 


 ~*~

Jestem na siebie strasznie zła, bo publikuję tak nudny i krótki rozdział. Jednak nie chciałam, żebyście musieli czekać. Gdybym nie napisała tego dzisiaj, to czekalibyście na nowy rozdział aż do przyszłego weekendu, bo niestety mam teraz taki zapieprz w szkole, że nie pamiętam jak się nazywam. Rozdział ma mnóstwo błędów i wgl szkoda gadać, ale nie chcę też żebyście czekali nie wiadomo ile. 

Dlaczego jest tak mało komentarzy? To przez te beznadziejne rozdziały? Ok, jestem w stanie to zrozumieć, ale uwierzcie mi, że o wiele łatwiej jest się zmotywować jeśli wiesz, że masz dla kogo pisać. Błagam Was, napisanie dwóch słów zajmuje tylko chwilę, możecie tyle czasu poświęcić dla mnie? :) 

ilysm, Klaudia x