19. Rozdział dziewiętnasty

                                Ważne! Przeczytajcie proszę notkę pod rozdziałem.

                       "Pozwól odejść tym, którzy nigdy nie będą przy tobie szczęśliwi."

    Leżałem na swoim łóżku obracając w rękach płytę, którą dostałem od Harry'ego jako prezent 'urodzinowo - gwiazdkowy', jak to ujął. Od świąt Bożego Narodzenia minęło dwa tygodnie. Wróciliśmy do Londynu kilka dni przed Sylwestrem. Już Nowy Rok, a ja od świąt ani razu nie widziałem się z Harrym. Już nawet w Doncaster ograniczyłem nasze kontakty do minimum, czego chyba nikt nie rozumiał.
To nie tak, że nagle coś mi się odwidziało i nienawidziłem chłopaka. Wręcz przeciwnie, zacząłem coś do niego czuć, niewątpliwe za bardzo mi na nim zależało, a co gorsza - to działało w obie strony. Po wigilijnym wyznaniu Kędzierzawego, nie spałem w ogóle. Dotarło do mnie, że spieprzyłem. Dałem mu nadzieję na coś, co nigdy się nie zdarzy. Dałem mu nadzieję na normalny związek, chodzenie na randki, wspólne mieszkanie i dzielenie jednego łóżka. To było nierealne. Już nie teraz.
Harry nie wiedział, że odstawiłem leki oraz, że okazały się one totalną pomyłką. Nadal łudził się, że może krwiaka uda się usunąć, a ja będę zdrowy. On nie miał pojęcia o tym, że ja umieram. Ale to dobrze... Jeszcze miałem szansę naprawić to, co popsułem kiedy pozwoliłem mu się do siebie zbliżyć.
    Z perspektywy osoby trzeciej mój pomysł wydawał się być kompletnie szalony i egoistyczny, ale ja wiedziałem co robię odtrącając chłopaka od siebie. Jeśli zapomni o mnie jak najszybciej, będzie miał szansę na normalne życie, jakie prowadził do tej pory. Jeśli za bardzo się do mnie przywiąże, załamie się kiedy odejdę, a wtedy nie będzie nikogo kto go uratuje. Nie chciałem, żeby musiał przechodzić przez coś takiego, tylko dlatego, że dałem mu złudną nadzieję.
    Byłem jak wrak. Nie potrafiłem znieść widoku, tych smutnych oczu i zawiedzionego wyrazu twarzy, który miał za każdym razem gdy odtrącałem jego pomoc lub rzucałem w jego stronę jakąś kąśliwą uwagę. Starał się zachowywać jakby nic się nie działo, przez wzgląd na to, że był w domu mojej rodziny. Raz chciał ze mną porozmawiać, ale wykrzyczałem mu w twarz parę nieprzyjemnych słów, a potem nie odezwał się do mnie już do końca naszego pobytu w Doncaster. Kilka razy słyszałem, jak płakał w łazience, a wtedy ja nie wytrzymywałem i szedłem na balkon, tylko po to, żeby usiąść w kącie i zacząć szlochać tak samo głośno jak on.
    Niszczyłem Harry'ego, ale to był jedyny sposób, żeby uratować go przed kompletną klęską. Im bardziej mnie znienawidzi, tym mniej go zaboli moja śmierć, ba! Może nawet się z niej ucieszy...
Co do mojego stanu zdrowia, to gdzieś w kościach czułem, że nie zostało mi dużo czasu. Byłem osłabiony, ponownie zacząłem mieć zawroty głowy, a nawet zauważyłem, że powoli zapominałem chwile z mojego dzieciństwa. Nie miałem pojęcia, co działo się, przed moim pójściem do liceum. Kompletna nicość.
   Liam i Lottie byli na mnie źli, bo odtrąciłem Harry'ego. Zaczęli być w stosunku do mnie opryskliwi, a ja odpłacałem się tym samym. I tak też, zacząłem spędzać większość dnia w swoim pokoju użalając się nad swoim życiem i tym, jak bardzo wszystko zjebałem...

*
   - Louis! - usłyszałem z korytarza głos siostry. - Masz gościa, wyjdź wreszcie z tego pokoju.
- Kto to? - zapytałem znudzonym głosem.
Siedziałem na podłodze, opierając się o ramę łóżka i czytałem wiadomości, które kilka tygodni temu wymieniałem z Harrym.
- Chodź i się dowiedz - warknęła wyraźnie podirytowana.
- Powiedz, że jestem zajęty! - krzyknąłem z takim samym impetem.
Po chwili Charlotte jęknęła, a do moich uszu dotarły ciche rozmowy na korytarzu. Przewróciłem oczami. Ostatnio ciągle tak było, szepty, ukradkowe rozmowy między Liamem, a Lottie o tym, jak się zachowuję.
- Louis! - zawołała jednocześnie pukając ostro w drzwi. - Albo zaraz wyjdziesz, albo wchodzę. On nie będzie czekał wiecznie.
- Jezu - jęknąłem. - Możesz powiedzieć...
I wtedy ktoś głośno otworzył drzwi. Lottie wparowała do pokoju, ale ja patrzyłem tylko na Harry'ego, który stanął niepewnie w progu.
- Może sam mi powiesz - mruknął cicho. 
Zamarłem. Harry wyglądał fatalnie. Oczywiście, na tyle fatalnie, na ile mógł wyglądać ktoś tak piękny jak on. Pod jego oczami malowały się dwa sine kręgi, cera była blada, a na tłuste włosy nasunął siwą beanie. Schował ręce do kieszeni spodni, a jego sylwetka nieco się zgarbiła kiedy robił wszystko, żeby tylko nie musieć patrzeć w moje oczy. Nie wyglądał jak Harry, którego pamiętałem. Nie mogłem nawet powstrzymać fali poczucia winy, która uderzyła we mnie z chwilą, w której go zobaczyłem. Poczułem ból w okolicach serca, a łzy nieproszone pojawiły w kącikach moich oczu.
- Zostawię was samych - oznajmiła dziewczyna, po czym wyszła z pokoju wpierw gromiąc mnie wzrokiem.
- Harry... - wydusiłem powoli podnosząc się z podłogi.
Brunet nadal stał w progu zupełnie zagubiony. Wyglądał tak delikatnie i niewinnie, że miałem ochotę zagarnąć go w ramiona i tulić do końca życia. O ironio...
- Możemy porozmawiać? - zapytał przygryzając wargę.
Przytaknąłem tylko i ręką zaprosiłem go do środka. Harry usiadł na brzegu łóżka i zaczął bawić się swoimi splecionymi palcami. Zająłem miejsce obok wzdychając głośno. Wiedziałem, że to był moment, w którym będę musiał powiedzieć mu wszystko w twarz. Skłamać w żywe oczy, łgać jak ostatni tchórz, którym niezaprzeczalnie byłem. Wcześniej miałem cichą nadzieję, że Harry już nigdy nie zjawi się w tym mieszkaniu, ale to było to niego niepodobne.
- Dlaczego się nie odzywałeś? - zadał kolejne pytanie.
- Nie miałem czasu - wzruszyłem ramionami starając się, aby wyglądać i brzmieć nonszalancko pomimo, że mój głos drżał.
- Kłamiesz - stwierdził. - Co się stało? To przez tą...noc? Mówiłem, że do niczego cię nie zmuszam, ja... Louis.
- Nie - zaprzeczyłem. - To nie o to chodzi. Po prostu myślę, że to już nie ma sensu, przepraszam.
- Słucham? - jego głos podniósł się o oktawę, a oczy rozszerzyły się nieznacznie. - Co powiedziałeś?
- Powinniśmy to zakończyć - oznajmiłem. - To było jedną wielką pomyłką, Harry.
- Ale ty przecież... Nie wierzę ci. Czyli, że przez ten cały czas udawałeś? Nic do mnie nie czułeś? - wstał, podczas gdy jego twarz poczerwieniała.
Westchnąłem cicho.
- Harry, to nie tak. Nie sądzę, żeby nasz związek miał jakąś przyszłość - mówiłem tak cicho, że prawie sam siebie nie słyszałem.
Nie sądziłem, że to będzie takie trudne.
- Nie rozumiem cię, Louis. To przez chorobę, leki? - pytał gestykulując zawzięcie.
- Nie. Po prostu nie powinniśmy się już spotykać, Harry. Nie chcę tłumaczyć ci dlaczego. Będzie lepiej dla mnie i dla ciebie jeśli zakończymy to tu i teraz. Proszę, zrób do dla mnie - zacisnąłem oczy biorąc głęboki oddech.
Zapadła cisza. Harry stał w miejscu, jego ciała drżało, a ja usłyszałem jak kilka łez uderza o drewniane panele, co złamało moje serce po raz, sam nie wiem który.
- Tego chcesz? - wyszeptał.
Nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie.... - krzyczało moje serce. Ostatnią rzeczą jakiej kiedykolwiek pragnąłem, było sprawienie Harry'emu bólu. Ale właśnie przed tym go chroniłem.
- Tak - odpowiedziałem nieco bardziej zdecydowanie.
- Dlaczego? - podniósł wzrok, a mi ukazały się jego pełne łez oczy.
- Harry, proszę cię. Po prostu idź i nie wracaj. Błagam. Kiedyś mi jeszcze za to podziękujesz - to były słowa, które najtrudniej opuściły moje gardło.
Oczy chłopaka jeszcze bardziej się rozszerzyły, przez co wyglądały jak dwa spodki, a kolejna kaskada łez popłynęła po jego zarumienionych policzkach. Nic nie powiedział, ale ruszył powoli do drzwi, nacisnął klamkę, a kiedy miałem nadzieję, że opuści pokój zapytał ochryple:
- Louis?
- Tak?
- Kocham cię.
I wtedy wyszedł zamykając cicho drzwi. Opadłem na łóżko z szeroko otwartymi oczami. Co ja zrobiłem? To już naprawdę był koniec? Ogarnęła mnie dziwna pustka. Jedynie co słyszałem to głos Harry'ego wymawiający 'kocham cię'. Nie za bardzo wiedziałem co się dookoła dzieje. Czułem jakby ktoś zabrał połówkę mnie i uciekł z nią daleko zostawiając mnie samego, zdezorientowanego i bezbronnego jak małe dziecko.
Spieprzyłem, jak zwykle. Jednak tym razem to nie był zawalony egzamin, albo nieudana rozmowa o pracę. Tym razem chodziło o coś większego, ważniejszego. Odtrąciłem od siebie jedyną osobę, która sprawiała, że moje życie miało jeszcze jakikolwiek sens. Równie dobrze, mogłem znowu nałykać się tabletek i liczyć na to, że tym razem uda mi się zakończyć tą beznadziejną telenowelę, którą zwą życiem. Jednak nie chciałem znów widzieć tego rozczarowania na twarzach rodziny i przyjaciół. Chociaż, teraz gdy Harry odszedł już nic nie miało znaczenia...
- Też cię kocham, Harry - wyszeptałem do siebie, a potem z moich oczu poleciały strumienie łez.

*

    Tamtej nocy nie czułem się dobrze. Gdy leżałem w łóżku dostałem napadu drgawek, moja głowa prawie eksplodowała z bólu, było mi potwornie zimno, pomimo tego, że miałem gorączkę, obraz przed moimi oczami był zamazany, a cichy szept brzmiał jak drażniący krzyk. Nie wiem co się działo, byłem trochę zagubiony, zacząłem nawet krzyczeć, ale potem poczułem ukłucie gdzieś w okolicach ramienia i prawdopodobnie odpłynąłem. Ostatnią rzeczą, o której pomyślałem, było to, że chciałbym mieć teraz Harry'ego przy sobie. Z nim nawet śmierć wydawała się być piękna.

~*~

Ten rozdział mnie dobił, pisałam do słuchając 'Dope' Lady Gagi i nie sposób było się nie wzruszyć ;'( Zbliżamy się małym kroczkami do końca opowiadania... Ale dzisiaj trochę z innej beczki.

SPORZĄDZAM NOWĄ LISTĘ INFORMOWANYCH. 3/4 Z TYCH, KTÓRYCH ZA KAŻDYM RAZEM INFORMUJĘ O NOWYM ROZDZIALE W OGÓLE NIE KOMENTUJE, WIĘC NIE WIDZĘ SENSU, ŻEBY TRACIĆ CZAS NA INFORMOWANIE OSÓB, KTÓRE NAWET NIE CZYTAJĄ OPOWIADANIA. JEŚLI NADAL CHCECIE, ŻEBY WAS INFORMOWAĆ NAPISZCIE SWÓJ USERNAME Z TT POD TYM ROZDZIAŁEM, PROSZĘ :) BĘDĘ WAM BARDZO WDZIĘCZNA, DZIĘKUJĘ <3

ilsym, Klaudia x