23. Rozdział dwudziesty trzeci

  
          "Miłość zaczyna się wtedy, kiedy szczęście drugiej osoby jest ważniejsze niż własne."

    Nim się obejrzałem minął miesiąc odkąd przebywałem non stop w szpitalu. Lekarze po wielu konsultacjach dali mi nowe leki oraz przeprowadzili mnóstwo zabiegów i badań. Jednak nikt nie ukrywał, że mój koniec się zbliżał.
    Był początek lutego. Śnieg prószył delikatnie na szpitalny parking, a śnieżynki tańczyły wesoło przed szybą mojego okna. Stałem przy parapecie zlany potem i z gorączką, której niczym nie dało się zbić. Marniałem z dnia na dzień. Jeszcze tydzień temu urządzałem sobie spacery po korytarzach, uprzykrzając życie pielęgniarkom, a teraz nawet na głupie badania musiałem jechać wózkiem inwalidzkim, bo byłem zbyt słaby.
   Na szczęście (tak teraz mogę powiedzieć) nie byłem sam. Moja mama przychodziła codziennie, przynosząc mi różne smakołyki i rysunki od dziewczynek z Doncaster, które przesyłały pocztą. Liam, Zayn i Niall również odwiedzali mnie tak często, jak tylko mogli. No i był jeszcze Harry. On prawie nie opuszczał mojego boku. W weekendy nawet spał u mnie za pozwoleniem pielęgniarek. Zmęczenie było wypisanie na jego twarzy. Nie wiem kiedy znajdował czas na odpoczynek skoro zaraz po szkole przychodził do szpitala, siedział tu do później nocy, a potem wracał i miał jeszcze różne obowiązki domowe. Kilka razy powiedziałem, że nie musi tak często u mnie być, ale chłopak tylko uciszał mnie pocałunkiem i zmieniał temat.
  Cały czas wpatrywałem się w widok za oknem. Zaczynało się już ściemniać i na placu szpitalnym zapaliły się lampy. Przejechało kilka karetek na sygnale, a na cmentarzu, który (o ironio!) znajdował się naprzeciwko migotały znicze na grobach, tworząc magiczną atmosferę. Westchnąłem cicho i zauważyłem, że część szyby zaparowała. Z uśmiechem na twarzy narysowałem palcem na zaparowanej powierzchni literę "H" i "L" po czym otoczyłem je sercem. Zaśmiałem się z swojej dziecinności i po chwili starłem rysunek ponownie wpatrując się w okno. Zacząłem zastanawiać się, co by było gdyby krwiak mózgu nie zrujnował mi życia. Zamieszkałbym razem z Harrym? Skończyłbym studia? Może Harry rozpocząłby karierę muzyczną?Wzięlibyśmy ślub i stworzyli prawdziwą rodzinę? Byłoby idealnie.
- O czym myślisz? - głęboki głos dobiegł do moich uszu, a po chwili ramiona Kędzierzawego otoczyły mnie w talii.
- O niczym - odparłem, odwracając się w jego objęciach. - Witam pana, jak było w szkole?
- Jak zwykle - wzruszył ramionami.
- Jesteś taki przewidywalny.
Wspiąłem się na palce, żeby złożyć na ustach Harry'ego krótkiego całusa na przywitanie.
 - Jesteś rozpalony. - stwierdził Loczek. - Znowu masz gorączkę? - dodał po przyłożeniu ręki do mojego czoła. - Chodź, powinieneś się położyć.
Wywróciłem oczami. Naprawdę nie wiem kiedy stał się taki nadopiekuńczy, ale jeśli mam być szczery to wcale mi to nie przeszkadzało. 
Chłopak podał mi rękę, którą chwyciłem i zaprowadził do łóżka. Protestowałem trochę, ale w końcu się położyłem i dałem przykryć kołdrą. Harry mamrotał coś o tym, że jestem gorszy od dziecka podczas wieszania swojej kurtki, ale potem usiadł obok i uśmiech zagościł na jego twarzy.
- Jak się czujesz, tylko szczerze - zapytał z troską w głosie, głaszcząc mnie po włosach. Zdecydowanie był jedyną osobą, która mogła to robić.
- Nie najlepiej - powiedziałem zgodnie z prawdą.
Brunet wpatrywał się we mnie przez kilka chwil, a potem odparł:
- Gdybym tylko mógł, wziąłbym to wszystko na siebie.
- Awww... bez przesady. Nie jest tak źle - odparłem posyłając mu uśmiech. - Co robimy? Nudzi mi się już.
- Nie wiem, Louis... Może gra planszowa?
- Nie dziękuję, ograłeś mnie już ze sto razy - jęknąłem niezadowolony.
- No to co chcesz robić? Przecież wiesz, że cię nie zabiorę stąd - mruknął wygodniej usadawiając się na moim łóżku.
- Czemu nie? - zapytałem z nadzieją w głosie.
Harry tylko zaśmiał się gardłowo, a po chwili jego głowa zawisła nade mną.
- Jesteś przezabawny - zaczął się ze mną droczyć.
- Zejdź ze mnie - mruknąłem.
- Przecież wiem, że ci się to podoba - wyszeptał mi do ucha uwodzicielsko.
- Ktoś może wejść - położyłem dłonie na jego torsie, by go odepchnąć i wtedy jak na zawołanie do sali weszła Cassidy.
Styles pisnął niemo i niemal zeskoczył z łóżka, stając przed pielęgniarką z firmowym uśmiechem.
- Hej - powiedział do dziewczyny aż nazbyt uprzejmie.
Praktykantka zaśmiała się głośno i pokręciła głową z dezaprobatą.
- Wy dwaj jesteście boscy - skomentowała.
Posłaliśmy sobie z Harrym zawstydzone spojrzenia, a potem dziewczyna odezwała się po raz kolejny:
- Muszę założyć ci kroplówkę, Louis.
- Jak to? - wtrącił brunet. - Jest gorzej? Jego stan się pogorszył?
- Nie - powiedziała Cassidy. - Doktor po prostu boi się, że Louis odwodni się przez tą gorączkę. Spokojnie, Harry.
Pielęgniarka uśmiechnęła się do niego, a ja spuściłem wzrok na woreczek z przezroczystą substancją, leżący na tacy dziewczyny obok kilku igieł.
- Gotowy? - spytała.
Przytaknąłem, jednak moja mina zdecydowanie nie wyrażała gotowości. Cassidy przyniosła z końca sali stojak, umieściła na nim woreczek i przyczepiła do niego podłużną rurkę. Z uwagą śledziłem każdy jej ruch, a Harry siedział obok mnie kurczowo trzymając moją dłoń.
- Dobra, podaj rękę - powiedziała.
Niepewnie podałem jej lewą dłoń, a praktykantka chwyciła ją najpierw dezynfekując wacikiem. Zacisnąłem oczy, nie chcąc patrzeć jak igła będzie wbijana w moją skórę. Uścisk Harry'ego na mojej drugiej ręce wzmocnił się i wtedy poczułem dosyć bolesne ukłucie. Syknąłem cicho po czym niepewnie otworzyłem oczy.
- Już po bólu - oznajmiła Cassidy. - To ja się zmywam. Siedźcie tu sobie, gołąbeczki. Tylko nie szalej, Harry.
I puściła brunetowi oczko. Potem zabrawszy swoje rzeczy opuściła salę. Przez chwilę pocierałem wierzch dłoni, gdzie teraz wbity był wenflon od kroplówki, krzywiąc się z niesmakiem.
- Boli? - zapytał Harry. - Może pocałuję ci to kuku?
Zachichotałem i chciałem zaprzeczyć, ale chłopak już chwycił moją dłoń i ucałował ją czule, a potem złożył słodkie pocałunki na knykciach moich palców.
- Już lepiej? - spytał i uśmiechnął się szeroko, tak, że mogłem podziwiać te urocze dołeczki w jego policzkach.
- Lepiej - powiedziałem. - Mogę coś zrobić?
- Uhm... jasne? - brunet wzruszył ramionami.
Usiadłem na łóżku i przybliżyłem się do Loczka.
- Uśmiechnij się - poprosiłem ładnie.
Harry spełnił moją prośbę chociaż zdezorientowanie było wymalowane na jego twarzy. Ja chichocząc wsadziłem swoje palce w oba dołeczki w jego policzkach.
- Ałaaa - pisnął. - Oszalałeś.
Zacząłem się śmiać z trudem łapiąc powietrze. Chłopak patrzył na mnie z pobłażaniem, ale po chwili dołączył się i cała sala wypełniona była naszymi śmiechami.
- Po tobie można spodziewać się naprawdę wszystkiego - odparł, kiedy oboje się uspokoiliśmy.
- Za to mnie kochasz - stwierdziłem zawadiacko.
Leżałem na swoim szpitalnym łóżku, a głowa Harry'ego spoczywała na mojej klatce piersiowej. Jedną ręką masowałem skórę głowy Styles'a, a drugą bawił się on, rysując na niej jakieś wzorki. Było nam wyjątkowo wygodnie.
- Chyba masz rację - zgodził się ze mnie. - Kocham wszystko, co sprawia, że jesteś właśnie tym Louisem. 
- Aww... - zagruchałem. - Ja ciebie tez kocham.
I jak na potwierdzenie moich słów splotłem razem nasze palce. Przez następne minuty leżeliśmy w przyjemnej ciszy, którą przerywały jedynie nasze miarowe oddechy. Co jakiś czas Harry unosił głowę i całował mnie w usta albo któreś z nas zmieniało pozycję na wygodniejszą.
- Nie jest ci zimno? Masz gęsią skórkę - powiedział Harry.
Wypuściłem ciche westchnienie:
- Trochę.
Wtedy Harry bez słowa wyciągnął spod naszych nóg kołdrę i okrył nas nią, a potem przywarł do mnie mocno.
- Teraz jest ci ciepło? - spytał troskliwie.
- Tak - mruknąłem chłonąc jego idealny zapach. Pachniał jak połączenie gorącej czekolady, szpitalnych środków do dezynfekcji, perfum i czegoś, co dało się określić tylko jako On. - Harry?
- Co?
- Zaśpiewasz mi? Zaśpiewaj mi tą piosenkę, co na filmiku - szepnąłem, odszukując wzroku bruneta.
- Oglądałeś... - bardziej stwierdził niż zapytał. - Dobrze.
Odchrząknął, a po chwili słyszałem ciche, ochrypłe i idealne słowa wypływające kaskadą z ust Kędzierzawego:

Settle down with me
Cover me up
Cuddle me in
Lie down with me
And hold me in your arms

And your heart's against my chest, your lips
Pressed to my neck
I'm falling for your eyes, but they don't know me yet
And with a feeling I'll forget, I'm in love now

Kiss me like you wanna be loved
You wanna be loved
You wanna be loved
This feels like falling in love
Falling in love
We're falling in love

Zasnąłem otulony ciepłem ramion Harry'ego i ukołysany jego anielskim głosem...


~*~

Nie, to nie jest ostatni rozdział, chociaż przez chwilę chciałam, żeby tak było hahaahahahha :D Czy ten rozdział jest taki krótki jak mi się wydaje? Bo już sama nie wiem... Z reszta, nieważne. Jak to mawiają liczy się jakość, a nie ilość. Podoba Wam się?

Chciałam się zapytać, ile osób będzie chciało czytać drugą część opowiadania? Chciałabym wiedzieć, bo nie wiem czy jest sens pisać. Bardzo mało osób komentuje rozdziały, to nawet nie jest połowa tych, których informuję. Nie ukrywam, że jest mi przykro z tego powodu.  
W każdym razie napiszcie, jeśli jesteście chętni :) 

ilysm, Klaudia