26. Rozdział dwudziesty szósty

                                     "Ironią jest, że sama miłość pozwala nam cierpieć."

  Louis miał jeden ze swoich 'sennych' dni, które zdarzały mu się coraz częściej. Przesypiał niemalże całą dobę, był bardzo mało komunikatywny (jego odpowiedzi ograniczały się do cichych pomruków). Leżał na swoim łóżku przykryty szczelnie kołdrą, jego twarz nie była już zaróżowiona i ciepła, ale za to przeraźliwie blada. Włosy zrobiły się rzadkie, straciły blask, a skóra chłopaka wisiała na kościach, niczym na wieszaku. Wyglądał jak żywy trup i Harry'ego to dobijało. Coraz trudniej było mu patrzeć na cierpiącego chłopaka. Louis dosłownie marniał na oczach. Z dnia, na dzień wyglądał coraz gorzej.
    Loczek musiał obudzić niebieskookiego. Kilka minut wcześniej pielęgniarka zawiadomiła go, że Louisa trzeba umyć. Tak więc Harry przybliżył się do chłopaka, pogłaskał go czule po głowie i oznajmił cicho:
- Lou, Lou wstawiaj śpiochu.
Żadnej reakcji.
- Skarbie, musimy cię umyć, obudź się - dodał, chwytając go za rękę.
Louis jęknął cicho w odpowiedzi i poruszył się.
- No dalej, Księżniczko - zachęcił Styles, po czym przycisnął swoje usta do czoła niższego.
Louis powoli otworzył swoje oczy i spojrzał na bruneta.
- Nie chcę - mruknął słabym głosem. - Później.
- Przykro mi, musisz teraz. Chodź, to nie potrwa długo - zapewniał, gładząc dłoń chłopaka. - Proszę? Potem zaśpiewam ci do snu.
Usłyszał ciche prychnięcie, ale usta chłopaka wygięły się w niewielkim uśmiechu, tak uwielbianym przez Harry'ego.
- Pacjent gotowy? - do sali weszła Cassidy oraz jeszcze jedna, starsza pielęgniarka z miską wody. - Trzeba go rozebrać.
- Zrobię to - zadeklarował Kędzierzawy i usiadł na brzegu łóżka.
- Louis, musisz się podnieść, żebym mógł ci zdjąć koszulkę, okej? - powiedział spokojnie. - Pomogę ci.
Chwycił obie ręce chłopaka i pociągnął go do przodu, potem powolnym ruchem zsunął z niego podkoszulek, uważając na kroplówkę, zdjął też dresowe spodnie aż Louis był w samej bieliźnie. Podczas gdy pielęgniarki obmywały wątłe ciało chłopaka, ten znowu przymknął oczy i odleciał.
- Trzeba go podnieść - zadeklarowała jedna z kobiet.
Harry jak na zawołanie ponownie podszedł do Louisa i delikatnie podłożył jedną rękę pod kolano, a drugą pod plecy. Musiał uważać na nieprzyjemne odleżyny, które dręczyły jego ukochanego.
- Skarbie, podniosę cię. Obejmiesz mnie w szyi, dobrze? - zapytał.
Lou przytaknął niemrawo i wtedy brunet uniósł go jak piórko. Niebieskooki otoczył swoje ramiona wokół jego szyi i cierpliwie czekał aż pielęgniarki go umyją.

*

    Był sobotni poranek. Harry siedział z Liamem, Zaynem i Niallem w kafeterii szpitalnej, podczas gdy przy Louisie była jego mama oraz Lottie, która przyjechała z Doncaster.
- Co z nim? - zapytał Malik.
Harry wziął łyk swojej kawy, a potem odparł głosem wypranym z emocji:
- Lekarze nie dają mu żadnych szans.
- A czemu usunięcie nie wchodzi w grę? - dopytywał Niall. - Przecież takie rzeczy się usuwa operacyjnie.
- Ryzyko jest zbyt duże, poza tym nawet jeśli Louis jakimś cudem przeżyłby operację i usunęliby tego krwiaka, to byłby jak roślinka - westchnął zrezygnowany Liam.
Chłopcy byli przerażeni myślą, że niedługo Louisa nie będzie wśród nich. Liam nie potrafił wyobrazić sobie życia bez najlepszego przyjaciela. Często zamykał się w jego pokoju i przesiadywał tam godzinami, a Zayn nie mógł go wyciągnąć. Czarnowłosy też sobie nie radził. Może nie był bardzo związany z Louisem, ale widział jak przeżywał to jego partner i czuł się bezradny, bo nie mógł mu pomóc. Niall też posmutniał. Zżył się z Louisem i nie chciał, by umierał.
  Jednak żaden z chłopaków nawet w połowie nie przechodził przez to, co Harry. On wyglądał i czuł się zupełnie tak, jakby umierał razem z Louisem. Niewiele brakowało mu do oszalenia, ale kto mógłby mu się dziwić? Patrzenie jak twoja ukochana osoba umiera z dnia na dzień, to coś, czego nie życzy się największemu wrogowi.
- Harry, powinieneś odpocząć - oznajmił Niall. - Potrzebujesz tego.
- Potrzebuję Louisa - odpowiedział Styles sucho.
- Ale wiesz, że kiedyś on... - zaczął Zayn, jednak Harry przerwał mu.
- Nie kończ tego lepiej - syknął, po czym wstał i chwiejnym krokiem opuścił kawiarenkę.
Chłopak przygryzł wargę zakłopotany, Liam posłał mu spojrzenie pod tytułem "widzisz co narobiłeś?", a Niall... Niall poszedł zamówić jeszcze jeden kawałek ciasta, potrzebował więcej cukru, jeśli chciał sobie jakoś z tym poradzić.

*

    Harry nie wiedział do końca, gdzie idzie. Zatrzymał się przy sali Louisa. Lottie i Jay siedziały po obu stronach łóżka próbując podtrzymać rozmowę z chłopakiem, ale ten był już na granicy snu. Styles, nie chcąc przeszkadzać ruszył dalej.
    Wyszedł ze szpitala i wsiadł do pierwszej taksówki, jaką zauważył.
- Do najbliższego baru poproszę - mruknął do kierowcy, a ten przytaknął głową i odpalił silnik.
   Tego dnia Harry zapomniał o wszystkim. Pił drinka za drinkiem, patrzył na przewijających się przez lokal ludzi, mruczał coś do barmana, który patrzył spod byka na chłopaka upijającego się właśnie w trupa. Gdyby tylko wiedział...


~*~

To chyba najkrótszy rozdział w historii, ale za to następny (ostatni przy okazji) z pewnością będzie z trzy razy dłuższy :) Jeju, to już prawie koniec :c Nawet nie wiecie jak się zżyłam z tym opowiadaniem. Tak mi szkoda Louisa i Harry'ego, czemu wymyśliłam taką smutna historię? :((( *płacze*

Zazwyczaj takich rzeczy nie robię, ale widząc ilość komentarzy pod ostatnimi rozdziałami zastanawiam się dla kogo ja to w ogóle publikuję. Tak więc ogłaszam, że następny rozdział pojawi się dopiero, jeśli będzie chociaż 20 komentarzy. 

love ya, Klaudia