27. Rozdział dwudziesty siódmy

                     "W momencie śmierci bliskiego uderza człowieka świadomość niczym 
                                                        nie dającej się zapełnić pustki."

 Dzień pierwszy 

   Kiedy zaczął się najkoszmarniejszy tydzień Harry'ego, chłopak naprawdę nie spodziewał się, że będzie tak źle. Myślał, że się przygotował, bo przecież powinien. Powinien, prawda?
- Hazz - wychrypiał słabo Louis i uniósł swoje niebieskie tęczówki na bruneta.
- Słucham cię - uśmiechnął się lekko.
- Pokażę ci coś.
Harry patrzył w skupieniu jak wątła ręka jego ukochanego sięga po kartkę papieru z szafki. To był rysunek.
- Patrz - wskazał ręką na postacie po środku. - To jestem ja, a to ty. - Loczek z uśmiechem patrzył na dwóch chłopców trzymających się za rękę, jeden z nich był wyższy i miał loki, drugi machał wesoło ręką, a jego czerwone spodnie były najbardziej kolorową rzeczą na obrazku. - Tu wszystkie moje siostry, mama i tata. Urocze, prawda?
- Bardzo - zgodził się z Louisem. - Kto to narysował?
- Daisy i Pheobe - odparł z uśmiechem niższy. - Szkoda, że już ich więcej nie zobaczę, nawet się nie pożegnałem...
- Nie mów tak - powiedział szybko Harry, po czym schylił się i przycisnął usta do policzka swojego chłopaka.
Louis westchnął cicho i chwycił dłoń Styles'a. Zaczął kreślić kółka na jej wnętrzu, wywołując przyjemne dreszcze w ciele Harry'ego.
- Jestem zmęczony - oznajmił Lou.
- Prześpij się w takim razie, Skarbie.
- Nie o to chodzi, jestem zmęczony tą całą chorobą, mam tego dosyć, czasami mam ochotę umrzeć - mówił z przejęciem, nawet nie zauważając, że oczy Harry'ego wypełniają się łzami. - Czasami marzę tylko o tym, żeby zamknąć oczy, zasnąć i już się nie obudzić. - Przerwał, by wziąć głęboki oddech. - Ale potem przypominam sobie, że nie mogę się po prostu poddać. Przecież mam ciebie i muszę żyć.
Potem spojrzał na Kędzierzawego, którego dolna warga drżała, a z oczu płynęły słone łzy.
- Kocham cię, Harry.
- Ja ciebie mocniej, Księżniczko.
I położył swoją głowę na klatce piersiowej Louisa, oplatając jego ciało swoimi dłońmi. Leżeli obsypując się drobnymi czułościami, nie skąpili sobie ukradkowych pocałunków. Łzy leciały im z oczu, bo oboje wiedzieli, że ich miłość była skazana na przegraną. Musiała się skończyć, zanim tak naprawdę się zaczęła.
   Harry zasnął wsłuchany w rytmiczne bicie serca Louisa. Wiedział, że to serce biło tylko dla niego, wiedział też, że niedługo przestanie bić...

Dzień drugi

   W nocy Louis dostał groźnego ataku i został przeniesiony na oddział intensywnej terapii. Leżał na łóżku, podłączony do licznych aparatur, jego skóra, jeśli to w ogóle możliwe, była bardziej blada niż zwykle. Co chwila kręciły się obok niego pielęgniarki, poprawiając wenflony wbite w jego dłoń, dawały mu też nowe zastrzyki i spisywały różne informacje do karty pacjenta. To było... niepokojące.
   Harry, Jay, Lottie, Liam, Zayn i Niall siedzieli na poczekalni, czekając na jakiekolwiek informacje od lekarza. Kręcili się niespokojnie w tę i wew tę, litrami pili kawę z automatu i pogrążali się w grobowej ciszy.
   Loczek przez pół nocy stał, z nosem przyciśniętym do szyby i wpatrywał się w śpiącego Louisa. Gdy w południe lekarze pozwolili na krótkie odwiedziny, wszedł do sali zaraz po pani Tomlinson. Usiadł na stołku obok łóżka, pochwycił zimną rękę Louisa i popatrzył na niego z czułością. Chłopak był nieprzytomny, nie poruszał się, nie mówił. Jedynym dowodem na to, że nadal żył było fakt, że pościel unosiła się po jego równomiernym oddechem.

*

   Louis czuł nieprzyjemne światło uderzającego w niego. Odetchnął głęboko, po czym zdecydował się na otworzenie oczu. Rozchyliwszy powoli powieki, zobaczył zmartwioną twarz Harry'ego, wpatrującą się w niego. Brunet uśmiechnął się do niego i przez chwilę wyglądał na naprawdę szczęśliwego, ale Louis widział wszystko w jego oczach. Zmartwienie, strach, smutek, niepokój... nie było tam ani jednej pozytywnej emocji, żadnej wesołej iskierki, która zawsze towarzyszyła Harry'emu. Zielone ocy były zamglone, przybrały bardziej szary odcień, tak, jakby chciały wpasować się do bladej cery i worów pod oczami. Harry powinien odpoczywać, a siedział z szatynem non stop.
- Hej - powiedział Kędzierzawy. - Chcesz wody? Lekarze powiedzieli, że będziesz spragniony.
Louis nie miał siły odpowiedzieć, przytaknął słabą głową. Styles chwycił z półeczki plastikowy kubek z wodą i powoli przybliżył go do spierzchniętych ust niższego chłopaka. Ten, wziął niewielki łyk, czując jak nieprzyjemna gula w gardle znika.
- Dzięki - mruknął, kiedy był już napity. - Która godzina?
- Uhm... - brunet spojrzał na zegarek. - W pół do piętnastej.
- Aa, długo spałem? - zapytał.
- Trochę - Harry posłał mu kolejny wymuszony uśmiech. - Jak się czujesz?
Louis przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią. Jak się czuł? Strasznie. Nie mógł chodzić, nogi miał przecież niewładne, a nawet jeśli byłyby sprawne, to brakowało mu sił na poruszanie. Nawet złapanie zwykłego oddechu było dla niego sporym wyzwaniem. Bolały go mięśnie, był głodny, ale nie mógł nic przełknąć. Najchętniej spałby cały czas. Natomiast świadomość, że umiera była tak bolesna i miał wrażenie, że przygniatała go dodatkowym ciężarem. No i jeszcze Harry... nie mógł na niego patrzeć. Widział jak trudno jest mu pogodzić się z losem Louisa. Chłopak niedługo umrze, ale Harry zostanie i będzie musiał sobie jakoś poradzić. Podsumowując, nie było słowa, które opisywałoby jak źle się czuje.
- Czuję się dobrze - odpowiedział, a kłamstwo wyszło z jego ust wyjątkowo łatwo. - Hazz, gdzie są moje wszystkie rzeczy? - zagadnął.
- Nie wiem, ale chyba Lottie zabrała je do mieszkania po tym, jak przenieśli cię na OIOM, mogę ją zapytać, jeśli chcesz - powiedział brunet.
- Nie, nie trzeba - odparł uspokajająco. - Zaśpiewaj mi.
Loczek przewrócił oczami, ale zaśmiał się cicho pod nosem.
- Dla ciebie zawsze.
   Usiadł na brzegu łóżka, uważając na wszystkie aparatury podłączone do chłopaka, wziął jego obie dłonie i zaczął nucić cicho melodię, a potem potok słów wypływał z jego ust, a każde z nich było bezpośrednio skierowane do Louisa.

"They watch us open-mouthed
As we joke around like fools
See who can be the worst
Watch what I can do
But then the door gets slammed, slammed right in my face
And I guess this world’s not always good

And nothing’s real but love
Nothing’s real but love
No house, no car, no job, can beat love
It won’t fill you up
No money, no house, no car, is like love."*


Dzień trzeci

   Pod wieczór, kiedy Harry poszedł na chwilę do toalety zasłabł. Przyjechała jego mama i nie miał wyjścia - musiał wrócić do domu i odpocząć. Anne przygotowała mu kilka kanapek, a potem położył się do swojego łóżka (pierwszy raz od dawna) i zasnął. Nie był to jednak spokojny sen. Cały czas myślał co u Louisa. Nie rozstawał się z nim od blisko trzech tygodni i czuł się źle z tym, że nie miał pojęcia co teraz dzieje się u chłopaka.
   Rano wziął pierwszą taksówkę i przyjechał do szpitala, zaalarmowany telefonem od Liama. Louis nie rozpoznawał nikogo. Krzyczał, nie pozwalał lekarzom, ba, nawet Jay do niego podejść.
 
*

   Harry odetchnął głęboko, zanim powoli wszedł do sali. Bał się reakcji niższego. A co jeśli jego tez nie rozpozna i zacznie krzyczeć?
- Cześć - powiedział niepewnie.
Louis wpatrywał się w niego uważnie. Wyglądał teraz jak małe dziecko, bezradny, z szeroko otwartymi oczami.
- Kim jesteś? - spytał.
Brunet poczuł ukłucie w okolicach serca. Louis go nie rozpoznawał. Jego własny Louis nie wiedział kim jest. Starał się, by chłopak nie zauważył czerwonych oczu i łez napływających mu do oczu.
- Jestem Harry - odparł spokojnie. - A ty musisz być Louis.
- Tak - pokiwał głową. - Czego chcesz?
- Przyszedłem, żeby ci zaśpiewać - wypalił nagle, nie za bardzo wiedział, co tak naprawdę powinien powiedzieć.
- Zaśpiewać? - Louis zmarszczył brwi.
- Tak.
Harry ruszył powoli do przodu, po chwili usiadł na taborecie obok łóżka chłopaka. Lou patrzył na niego, trochę nieufnie, ale kiedy zaczął śpiewać uśmiech ozdobił zmęczoną twarz jego ukochanego.
- Czemu płaczesz? - zagadnął Tomlinson, kiedy Harry skończył swoją piosenkę.
- Nie płaczę - powiedział, ale nie dało się ukryć łez płynących po policzkach bruneta.
Louis już nic nie powiedział, ale pociągnął Harry'ego za obie ręce i mocno go przytulił.

 Dzień czwarty i piąty

   Kolejne dwa dni były bardzo podobne. Louis spał, a kiedy się budził Harry musiał być przy nim, bo szatyn dostawał ataku paniki. Loczek trwał, więc przy nim dzień i noc, spoglądając na spokojną twarz śpiącego chłopaka.

Dzień szósty

   Serce Louisa się zatrzymało. Harry patrzył z bezradnością, jak lekarze reanimują szatyna. Po cichu modlił się do Boga, aby Louis żył, co było kompletnym nonsensem, bo Kędzierzawy nie wierzył w Boga. Ale co więcej mu pozostało?
    Udało się. Harry odetchnął z ulgą, kiedy lekarz wyszedł na korytarz powiadamiając jego oraz Jay, że serce zaczęło ponownie pracować.
- Tak bardzo się bałam - zapłakała kobieta.
Harry poczuwszy nagły przypływ energii i szczęścia porwał panią Tomlinson w objęcia. Potem podniósł oczy ku niebu i wyszeptał cicho 'dziękuję.'

Dzień siódmy

   Harry siedział przy łóżku i głaskał zimną dłoń Louisa. Do wczoraj nie zdawał sobie sprawy z tego, jak kruche, nieprzewidywalne jest ludzkie życie. Uświadomił sobie też, że nigdy nie będzie przygotowany na odejście jego Księżniczki. Wiedział, że Louis jest wyjątkowy odkąd tylko go zobaczył. Przysiągł sobie, że nie spocznie póki ten chłopak nie będzie jego, a kiedy ujrzał go nad mostem poczuł ochotę otoczenia go swoimi ramionami i zapewnienia, że wszystko będzie dobrze, że z nim, Louis jest bezpieczny. Chciał go chronić, trwać przy nim do końca. Tylko, że nie został uprzedzony, że koniec nadejdzie tak szybko.

  *

    Około ósmej rano Louis obudził się. Ścisnął mocniej rękę Harry'ego i rozchylił powoli powieki. Brunet uśmiechnął się do niego i chciał coś powiedzieć, ale nie zdążył, bo pisk maszyny rozszedł się po całej sali. Harry z przerażeniem popatrzył na poziomą kreskę na maszynie, pokazującej bicie serca Louisa.
- Louis - powiedział, potrząsając lekko jego ramię. - Louis, Skarbie obudź się.
Jego oddech przyspieszył, kiedy nie otrzymał żadnej reakcji. Nachylił się nad łóżkiem chłopaka i ucałował jego zimne, sine usta.
- Kochanie, obudź się, nie rób mi tego - mówił. - Kocham cię tak bardzo, proszę nie odchodź. Louis!
Jeszcze raz potrząsnął chłopakiem, tym razem mocniej. Oblizał usta i patrzył jak do sali wbiegają lekarze ze sprzętem do reanimacji.
- Proszę opuścić salę! - krzyknął pewien mężczyzna.
- Uratujecie go, prawda? Zrobicie to? - zapytał chłopak, drżąc.
- Proszę wyjść!
  Harry nie chciał przeszkadzać, więc opuścił pomieszczenie. Na korytarzu spotkał zapłakaną Jay. Zza zakrętu wyłonili się również Liam z Zaynem.
- Co się dzieje? - zapytał jeden z nich.
Loczek chciał odpowiedzieć, ale nie mógł wydobyć z siebie głosu. Wzruszył tylko ramionami i patrzył przez szybę, jak chude ciało Louisa podnosi się i opada pod wpływem przepływu prądu.
- Oddychaj, Louis, proszę zrób to dla mnie - błagał cicho. - Boże, nie możesz mi go zabrać.

*
   Po najdłuższych pięciu minutach w życiu Harry'ego, drzwi od sali się otworzyły i wyszedł z nich lekarz. Wszyscy jak porażeni wstali z miejsc i zebrali się wokół niego. Mężczyzna przygryzł wargę, jakby chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie po prostu pokręcił głową ze zrezygnowaniem.
- To niemożliwe - pisnęła pani Tomlinson. - On musi żyć, Louis nie mógł umrzeć!
- Jezu - Liam wypuścił powietrze ze świstem, a jego skóra pobladła.
Harry poczuł pustkę. Odszedł od nich i przekroczył próg sali. Wokół Louisa kręciło się mnóstwo pielęgniarek, które odpinały od niego plastry i rurki. Brunet ruszył do łóżka. Nie płakał, nie było mu smutno. Był wściekły.
- Louis, to nie jest śmieszne - zaczął. - Obudź się.
Odepchnął jedną z funkcjonariuszek i splótł swoje palce z palcami Louisa. Nachylił się nad nim i cmoknął go w przeraźliwie zimne usta, potem w policzki, nos i czoło.
- Lou, Skarbie masz się obudzić. Ty masz żyć! Rozumiesz? - jego wywód zamienił się w bezsensowną paplaninę. - Żyj! Potrzebuję cię, idioto. Obudź się!
- Proszę wyjść - odparła groźnie jedna z pielęgniarek. - Nie może pan tu przebywać!
- Lou, LouLou obudź się. Pójdziemy razem do kina, co ty na to? - mówił, nie zważając na pielęgniarki. - Chodź.
- Proszę pana...
- Kochanie - gładził policzek szatyna.
- Ochrona! - wrzasnęła w końcu kobieta.
Po minucie dwoje ochroniarzy bez słowa wzięło Harry'ego pod pachę i wyprowadzili go z sali. Loczek wpadł w szał.
- ZOSTAWCIE MNIE! MUSZĘ IŚĆ DO LOUISA! KURWA MAĆ, PUŚĆCIE MNIE!
- Harry, spokojnie - zaczął Zayn. - Panowie, zostawcie go.
Mężczyźni wypełnili prośbę Malika i postawili całego czerwonego ze złości Styles'a na podłogę.
- Gdzie jest ten pożal się Boże lekarz? - zapytał przyjaciela.
- Harry, musisz się uspokoić!
- NIE MÓW, CO MAM KURWA ROBIĆ!
Wyszarpał się z uścisku Zayna i pewnym krokiem ruszył do doktora, który rozmawiał z Liamem.
- Ty -wysyczał. - Dlaczego dalej go nie reanimowałeś?
Popchnął bezbronnego mężczyznę aż ten się zachwiał.
- Harry - wydyszał Payne.
- JESTEŚ LEKARZEM, POWINIENEŚ GO URATOWAĆ! PRZEZ CIEBIE NIE ŻYJE!!! - wrzasnął i nim ktokolwiek zauważył przywalił doktorowi w twarz.
Potem zaczął biec przez korytarz. Zupełnie ignorował ludzi krzyczących na niego, ochroniarzy i łzy kapiące mu z twarzy. Wybiegł ze szpitala, po czym opadł z bezsilności na chodnik. Schowawszy twarz w dłoniach, zaniósł się spazmatycznym płaczem.
- BOŻE, NIENAWIDZĘ CIĘ!
   Był ciepły wiosenny poranek 21 marca 2014 roku, kiedy ostry nóż krótkiego życia ugodził Louisa.**  Wziął swój ostatni haust powietrza i odszedł. Na zawsze.

~*~

* Rebecca Ferguson - "Nothing's Real But Love" 
** Chciałam nawiązać do tytułu opowiadania, ale ostatecznie brzmi to trochę dziwacznie :/

PRZEPRASZAM WAS, PRZEPRASZAM, PRZEPRASZAM, ALE OD POCZĄTKU ZAKŁADAŁAM, ŻE LOUIS NIE PRZEŻYJE W TYM OPOWIADANIU :(( 
Nie gniewajcie sie na mnie, proszę :c Nie martwcie się też o drugą część. Niedługo premiera ^.^

No dobra, jak się Wam podoba ostatni rozdział? Ja jestem z niego zadowolona, przelałam mnóstwo uczuć i myślę, że jest okej. Wzruszyłam się nawet, no bo to takie smutne :<<

Mogę prosić, żeby każdy zostawił po sobie chociaż krótki, symboliczny komentarz z ogólnymi wrażeniami po przeczytaniu całego opowiadania? Podzielcie się swoimi odczuciami, naprawdę bardzo chętnie je przeczytam.

Chcę Wam też podziękować za wszystko. Za wchodzenie na bloga, czytanie, komentowanie, dodawanie mi pozytywnej energii, za te wszystkie miłe słowa. Kocham Was i dziękuję, dziękuję, dziękuję ♥

 pozdrawiam, Klaudia