01. Rozdział pierwszy

                                                           "Here Without You"

"I'm here without you baby but you're still on my lonely mind.
I think about you baby and I dream about you all the time"

 Drogi Lou!

    Jest godzina trzecia nad ranem, jutro minie dokładnie dwa i pół tygodnia odkąd nie ma Cię ze mną. Cały czas się zastanawiam, po co piszę ten cholerny list skoro i tak go nie przeczytasz. Ale przecież napisałeś, że zawsze mogę z Tobą porozmawiać... to chyba najlepsza forma.
    Był u mnie Niall. To pierwsza osoba, do której odezwałem się odkąd... no wiesz. To on doradził mi, żebym zaczął do Ciebie pisać. Na początku go wyśmiałem, ale co teraz robię? Siedzę przy biurku i w środku nocy próbuję napisać list to nieżyjącego faceta. 
   Od czego powinienem zacząć? Myślę, że powinienem przeprosić Cię za to, że nie byłem na Twoim pogrzebie. Po prostu nie byłem gotowy i nie sądzę bym był w najbliższym czasie.
    Będę szczery: nie wiem co dalej. Do tej pory (a to jest już ponad dwa tygodnie) nie dopuściłem do siebie myśli, ze nie żyjesz. Nadal łudzę się, że zadzwonisz, zapukasz do pokoju, wejdziesz, zaczniesz się śmiać i powiesz: "To były żarty, głupku. Jestem tu". Ale nie zrobisz tego, prawda? Bo umarłeś, nie żyjesz... dlaczego mi to zrobiłeś? Jesteś takim idiotą, Louis. Przecież ja Cię potrzebuję, nie dam sobie rady sam. Ile bym dał, żeby móc Cię mocno przytulić, złożyć słodkiego całusa na Twoim policzku. Patrzyłbym jak się rumienisz i spuszczasz wzrok. Poszlibyśmy na spacer. Trzymałbym mocno Twoją rękę i pokazywałbym wszystkim, że jesteś tylko mój. Zatrzymalibyśmy się w kawiarni, w której pracuję. Zjedlibyśmy ciastko, tak jak kiedyś, a potem wszedłbym na scenę i zaśpiewał tylko dla Ciebie. Przez całą piosenkę patrzyłbym Ci w oczy i kierował to Ciebie każde pojedyncze słowo. 
Teraz to są już tylko nierealne marzenia...
    Czuję się źle... chociaż źle to niedokładne określenie. Niby niczego mi nie brakuje, a jednak czuję jakbym był niepełny. Nie potrafię tego opisać, ale to straszne, uwierz. Jest zupełnie inaczej, niż gdy byłem z Tobą. Brakuje mi czegoś we wszystkim co robię, we wszystkim co widzę, co czuję. Tą brakującą częścią jesteś Ty, wiem o tym. Sprawiałeś, że byłem lepszym człowiekiem. Dzięki Tobie, wszystko co robiłem miało sens. Wiedziałem po co żyję, a teraz jestem zagubiony. Jestem w labiryncie, z którego nie ma wyjścia. To jeszcze pół biedy. Gorsze jest, że ściany tego labiryntu się zacieśniają. Zaczynam się dusić, Lou. Musisz mi pomóc, musisz mnie uratować. Proszę. 
   Nie wiem, co jeszcze chciałbym Ci powiedzieć... Jest już naprawdę późno i chyba pójdę się położyć. Tylko co powinienem zrobić z tym listem? Zostawić go w domu? Spalić? A może zanieść na Twój grób? Cholera, to wszystko jest takie bez sensu.
   Kocham Cię całym sobą, Louis. Mówiłem Ci to tyle razy, ale to i tak za mało, bo zasługujesz zasługiwałeś (nigdy nie przyzwyczaję się do tego, że muszę pisać o Tobie w czasie przeszłym) na to, by powtarzać Ci to cały czas. Nawet nie masz pojęcia jak idealny dla mnie byłeś, jesteś i będziesz zawsze. Jak już pisałem - dopełniasz mnie i dzięki Tobie ja też byłem piękny i potrzebny, a teraz? Teraz moje życie nie ma sensu. Jestem w dołku. Upadłem, ale wierzę, że się podniosę. I wierzę, że Ty mi w tym pomożesz. Bo zrobisz to, prawda?

Harry

  Brunet skończył pisać, odłożył długopis i jeszcze raz uważnie przeskanował cały list. Potem zgiął kartkę na pół i włożył ją do białej koperty. Zakleił ją, a na wierzchu napisał niewyraźnie imię i nazwisko odbiorcy. Westchnął cicho, obracając kopertę w swoich szczupłych palcach, po czym odłożył ją na biurko. Zgasiwszy wcześniej lampkę, ruszył do łóżka. Położył się na materacu i wtulił się w zimną poduszkę. Tępym wzrokiem wpatrywał się w gwiazdy na niebie, aż zasnął.


*

Powolutku, powolutku skleiłam cały rozdział. Króciutki, ale myślę, że nie ma sensu pisać dłuższych, bo to by już było lanie wody. Jak podoba Wam się taka forma? Chociaż trochę ciekawe, czy nie za bardzo? :/ 

Jako, że jutro Wielkanoc chciałabym życzyć Wam wszystkim wesołych świąt, pełnych radości i rodzinnej atmosfery, smacznego jajka i mokrego dyngusa. Kocham Was bardzo mocno ♥

do następnego, Klaudia