02. Rozdział drugi

                                                                 "Shade"

"If you're hurt, why don't you tell someone? Don't feel bad, you're not the only one."

Drogi Lou!

   Byłem wściekły, wiesz? Nawet Bardzo. Jesteś cholernym egoistą, zostawiłeś mnie ot tak po prostu. Rozkochałeś mnie w sobie, sprawiłeś, że tylko z Tobą chciałem spędzić resztę życia, a potem zniknąłeś jak za pstryknięciem palca. A ja jestem głupcem, bo Ci na to pozwoliłem. Teraz płacę za to cenę.
   Obudziłem się w środku nocy, bo miałem dziwny sen. Krzyczałeś w nim na mnie, a ja się przestraszyłem, bo nie wiedziałem, co takiego Ci zrobiłem. Byłeś cały czerwony ze złości, mówiłeś brzydkie słowa, po chwili z Twoich ust zaczęły wyłazić pająki. To chyba dość naturalne, że obudziłem się cały zlany potem. Jak wreszcie udało mi się uspokoić, próbowałem ponownie zasnąć. Leżałem, wpatrując się w sufit. Wtedy ogarnęła mnie złość, bo to przecież Twoja wina, że jestem teraz sam, więc dlaczego się na mnie wyżywałeś? Poczułem, po raz pierwszy od Twojej śmierci coś innego niż smutek i pustkę. Poczułem wściekłość, czystą, niczym nie zmąconą furię. 
Wstałem z łóżka i podszedłem do okna. Otworzyłem je, po czym zacząłem głośno krzyczeć. Wykrzyczałem wszystkie swoje żale do Ciebie, do świata i do samego siebie. Oczywiście to nie pomogło, więc purpurowy ze złości zacząłem uderzać pięściami najpierw w szafę, a potem w ścianę. Musiałem być naprawdę rozwścieczony, bo ze ściany odleciały spory kawałek tynku. Moja mama się przeraziła, ale nie podeszła do mnie, zamiast tego oglądała mój atak z szeroko otwartymi oczami.
   Skończyło się na zdemolowanym pokoju i stłuczonej prawej ręce (musisz wybaczyć mi to koślawe pismo). Powinienem czuć się z tym źle, no bo w końcu sporo nabroiłem, ale o dziwo było mi lepiej. Zasnąłem ponownie nad rankiem, a kiedy się obudziłem, poczułem się dziwnie lekki. Zupełnie, jakby ktoś zdjął ze mnie jakiś ciężar, który boleśnie tkwił na moich ramionach.
   Wiesz, tak naprawdę to nigdy nie obwiniałem Cię o to, że odszedłeś i mnie zostawiłeś. Nie bierz sobie tego do serca, Lou. Po prostu musiałem się wyładować, nie wiem czemu, ale potrzebowałem tego. Teraz czuję się o wiele lepiej. Jestem już o krok bliżej do tego, żeby powstać i zacząć żyć od nowa. To dobrze, prawda? 
   Mam nadzieję, że niedługo zbiorę się na odwagę żeby wyjść z domu i odwiedzić Cię na cmentarzu. Na razie zacząłem rozmawiać z mamą i z Niallem, który często do mnie przychodzi. Zazwyczaj nie porusza Twojego tematu, rozmawiamy o sporcie albo o jego pracy w kawiarni ( z której mnie oczywiście wylali). Nialler odwiedza też Zayna i Liama. Jeśli Cię to interesuje, to obaj mają się dobrze. Wynajmują razem nowe mieszkanie, podobno bardzo ładne. 
  To chyba tyle, nie wiem o czym mógłbym jeszcze opowiedzieć. W moim życiu tak naprawdę nic ciekawego się nie dzieje. Tylko siedzę w domu i myślę. Gdyby ktoś płacił mi za moje bezsensowne rozmyślania, to pewnie byłbym już milionerem albo i lepiej. 
Tak w ogóle, to nadal nie wierzę, że piszę te listy. To czyste szaleństwo. Ale jednak mi pomaga. 
  Kocham Cię, Louis. Mam nadzieję, że kiedyś się znów spotkamy i wtedy już nigdy nie będziesz musiał mnie opuszczać.

Twój na zawsze, Harry 

  Chłopak włożył swój list do koperty, po czym odłożył go tam, gdzie i poprzedni. Przez chwilę siedział w ciszy, wpatrując się w swoją zabandażowaną dłoń. Potem wstał i poszedł do salonu, gdzie siedziała Anne, jego matka. Wychodząc z pokoju, mruknął pod nosem "Będzie dobrze, wiem, że będzie."

~*~

  Witam, po dość długiej jak na mnie przerwie! Cierpiałam na brak weny, czego skutki widzicie chyba też w tym rozdziale :/ Nie oszukujmy się, nie wyszło najlepiej. Mam wrażenie, że nic się nie klei tutaj, a może po prostu mam już jakieś schizy? 
Eh, kończę te wywody, na koniec jeszcze raz ładnie proszę: komentujcie, Myszki. To przecież minutka, a dla Wasza opinia znaczy naprawdę wiele :)

much love, Klaudia