03. Rozdział trzeci

                           "Jedna sekunda, jedno spotkanie, a potrafi zmienić nasze całe życie."

   - Na razie zapiszę panu kolejną dawkę leków, tym razem nieco mocniejszą. Musi pan stosować je regularnie, unikać stresu, zdrowo się odżywiać i nie spożywać alkoholu oraz innych używek. Jeśli osłabnięcia nie ustąpią albo nie staną się rzadsze proszę się do mnie zgłosić. Zrobimy wtedy powtórnie badanie. Dobrze, panie Tomlinson? - lekarz popatrzył na mnie, a ja potrząsnąłem nieprzytomnie głową.
Szczerze mówiąc nie zapamiętałem nic z tego co powiedział. Moje słuchanie polegało na metodzie wpuścić jednym uchem, wypuścić drugim.
- Czy to już wszystko? - spytałem z sztucznie umilonym głosem.
Pan Turner przytaknął i wręczył mi receptę oraz ostatnie wyniki badań. Podziękowałem po czym szczęśliwy opuściłem jego gabinet.
Odetchnąłem głęboko stając w kolejce w aptece. Musiałem wykupić leki, bo niestety tylko one sprawiały, że byłem jeszcze w stanie normalnie funkcjonować. Chociaż nie odczuwałem na sobie wielkiej zmiany ani w zdrowiu, ani w samopoczuciu to badania mówiły same za siebie. Moje wyniki pogarszały się w zastraszającym tempie, a ja nie potrafiłem na to nic poradzić. No cóż, życie... cholernie niesprawiedliwe życie.
Znudzony czekaniem wyciągnąłem z kurtki komórkę. "5 nieodebranych połączeń od: Liaś." Mogłem się tego spodziewać. Odkąd dowiedział się o mojej chorobie stał się jeszcze bardziej opiekuńczy niż zwykle. Ciągle pytał mnie jak się czuję, niechętnie wypuszczał mnie z domu, a jeśli już to się stało to wydzwaniał do mnie średnio co piętnaście minut. Nie miałem mu tego za złe, po prostu nie lubiłem gdy ktoś się nade mną litował. Zawsze byłem samowystarczalny i tak też powinno zostać.
Odpisałem, że wszystko w porządku, po czym wsunąłem telefon z powrotem do kurtki, bo nadeszła moja kolej.

*

    Niezdarnie otworzyłem drzwi i wsunąłem się do mieszkania. Miałem za sobą porządny spacer. Byłem zmarznięty, zmęczony i zdołowany.
- Już jestem! - krzyknąłem rzucając klucze na pobliską szafkę jak to miałem w zwyczaju.
Zdjąłem swoją kurtkę, buty szalik i ukochaną beanie.
- Louis, czemu tak długo? - Liam wychylił głowę zza kuchni. - Miałeś iść tylko do doktora.
Przewróciłem oczami.
- Tak, ale w aptece była cholernie długa kolejka, a do domu też musiałem jakoś dojść - mruknąłem.
- A co powiedział Turner? - spytał stając przede mną.
- Wyniki się pogorszyły, więc dał mi inne leki i powiedział, że jeśli osłabnięcia nie ustąpią to mam się zgłosić - rzuciłem od niechcenia ruszając w stronę swojego pokoju. Byłem zmęczony.
Położyłem się na łóżku sięgając ręką po książkę leżącą na półce. Otworzyłem ją i zacząłem czytać, chociaż i tak nie potrafiłem się skupić. Ostatecznie rzuciłem ją i jęknąłem żałośnie. Miałem ochotę znowu się rozpłakać, ale chyba wykorzystałem już zapas łez na następne sto lat podczas ostatnich kilku nocy, kiedy to niemal dusiłem się przez swój spazmatyczny płacz.
Wstałem i niechętnie podążyłem do salonu, mając nadzieję, że telewizja na chwilę odciągnie mnie od bolesnej rzeczywistości. Po drodze zatrzymałem się przy lustrze wiszącym na korytarzu. Popatrzyłem na swoje zapadnięte policzki, sińce pod oczami, nieułożone włosy, które straciły swój dawny blask. W ogóle nie przypominałem faceta, którym byłem zanim dowiedziałem się o krwiaku. Dawny Louis spędzałby sobotni wieczór na dyskotece bawiąc się w najlepsze, a nie siedział w domu zastanawiając się co zrobić ze swoimi zwłokami.
- Wyglądam strasznie - jęknąłem przeciągle.
- Nie zaprzeczę - zachichotał Liam nachodząc mnie od tyłu. - Ale dla mnie zawsze będziesz wyglądał jak model.
Zaśmiałem się ponuro przecierając ręką po swoim kilkudniowym zaroście.
- Nadawałbym się do vouge'a - zażartowałem robiąc pozę godną rasowej dziwki.
Brunet roześmiał się radośnie obracając mnie w ramionach.
- Kocham cię za to poczucie humoru - przyznał. - A poza tym mam sprawę.
- Słucham.
- Zaprosiłem dzisiaj Zayna i jego przyjaciół. Nie masz nic przeciwko? - spytał z nadzieją w głosie.
- Nawet nie żartuj, cieszę się - odpowiedziałem z uśmiechem. - A w ogóle to jak się układa tobie i Zaynowi?
Chłopak nic nie powiedział, ale widząc rumieńce na jego policzkach i szeroki uśmiech na twarzy wszystko było jasne.
- To ja może coś przygotuję, jakieś przekąski albo coś? - zagadał.
- Co?! Nie, ja się tym zajmę - przerwałem mu. - Ty masz się trzymać z daleka od gotowania.
- Ale...
- Nie ma żadnego 'ale' - pogroziłem mu palcem i odesłałem Liama do salonu samemu udając się do kuchni.
Chłopak protestował, mówił, że nie wolno mi się przemęczać i takie tam, ale olałem to biorąc się za przygotowanie przekąsek. Szczerze mówiąc cieszyłem się, że wreszcie miałem co robić. W pewnym stopniu nawet cieszyłem się tymi odwiedzinami, bo ostatnio mój kontakt z ludźmi ograniczał się do Liama, doktora Turnera i ludzi z uczelni, z którymi i tak nie gadałem.
Nie minęło wiele czasu do przyjścia Zayna ze znajomymi. Ledwo co zdążyłem zrobić coś do jedzenia, przebrać się i ogarnąć moje włosy, a już usłyszałem dzwonek do drzwi.
- Ja otworzę! - krzyknął Liam.
Payne z szerokim uśmiechem na twarzy pobiegł na korytarz, a po chwili już było słychać jak wita się ze wszystkimi. Zabierając ze sobą miskę z chipsami poszedłem żeby się przywitać. Mój szok sięgnął zenitu kiedy obok Zayna i blondyna z donośnym śmiechem zobaczyłem... Harry'ego.
- Witaj Louis - Malik uśmiechnął się w moją stronę. - Jak się masz?
- Dobrze, dzięki - odparłem czując jak moja twarz zmienia kolory niczym kameleon.
- Jestem Niall, studiujemy na jednej uczelni - blondyn pomachał mi przyciągając moją uwagę.
- Och, tak - mruknąłem przypominając sobie, że kilka razy przemknął mi koło nosa. - Miło mi poznać.
W końcu odważyłem się znowu spojrzeć na Harry'ego. Stał z szerokim uśmiechem wpatrując się we mnie.
- Cześć, Louis -  jego nieco ochrypły głos sprawił, że gęsia skóra pojawiła się na moich rękach.
- Siemasz - wysiliłem się na uśmiech, ale mój szok był nie do opanowania.
Czy on mnie śledził? Zaczynałem się poważnie zastanawiać czy te wszystkie dziwne spotkania to rzeczywiście tylko czysty przypadek, czy może przeznaczenie. Jezu, bredzę...


~*~

Hej :) Wyrobiłam się z rozdziałem, w końcu. Mało Larry'ego, ale mogę Wam obiecać, że następny rozdział będzie się skupiał wyłącznie na Lou i Hazzie. Wiecie jak to jest na początku, trzeba wszystko trochę rozkręcić i w ogóle, więc pierwsze rozdziały zawsze są nudne ://
W każdym razie, mogę prosić o komentarze? Błagam, zależy mi na Waszej opinii <33

Klaudia xo